Sunday, December 24, 2006

Kerstvers van de pers


Lectrr en Sjokkels hebben het al gedaan, Zimbob is er mee bezig, dus kon Lebbercherrie niet achterblijven: een Kerstcartoontje! Veel liefs, veel plezier en tot na de feestdagen. Misschien post ik nog iets tussen Kerst en Nieuw, maar met al die feestjes zou ik er niet te hard op hopen. Alhoewel, je weet maar nooit dat de inspiratie toeslaat.

Friday, December 22, 2006

The greatest drunkard on earth!

Ik had het met Zimbob ooit over helden. Ik koos als held Andre The Giant. Hieronder het waarom van deze keuze (uit Modern Drunkard Magazine):

Do you have a favorite drunkard?
Some amazing man or woman, past or present, who stands colossus-like atop the Big Keg, the ground below littered with crushed empties and the blacked-out carcasses of lesser beings? A verging demigod, whose prowess with a bottle leaves you shaking your head in pop-eyed adoration? Lots of us do.
In addition to their wrist-raising abilities, we deify great drinkers because they indulge their lust for intoxication while simultaneously operating at the peak of their powers in whatever their chosen profession. In other words, great drunks are also great writers, actors, athletes, scientists, statesmen, philosophers, and so on.
I have a favorite drunkard. He was an athlete—a professional wrestler in fact—but he was also a gifted entertainer and a true artist. His parents named him Andre Rene Rousimoff, but we knew him as The Eighth Wonder of the World, Andre the Giant.
For two decades, from the late 1960s through the mid 1980s, Andre the Giant was the highest paid professional wrestler in the business and a household name across the globe. Promoters fought tooth and nail to book Andre, as his presence on a card all but guaranteed a sell-out. Fans cheered his every move, and mobbed him on the street as if he were a great big Beatle.
For proof of his drawing power, look no further than Wrestlemania III in 1987. The main event was Andre vs. Hulk Hogan. The show drew the first million-dollar gate in wrestling history, set a pay-per-view record that lasted a decade, and set the all-time indoor attendance record for any live event ever—78,000+ butts in seats at the Pontiac Silver Dome in Detroit—destroying the previous record set by some rock band called the Rolling Stones. His rematch with Hogan two months later, broadcast live on NBC, attracted 33 million viewers, making it the most watched wrestling match ever.
Known to his friends simply as “Giant” or “Boss,” Andre was born on May 19th, 1946, in Grenoble, France, the child of Russian immigrants. Shortly after his birth, he was diagnosed with a rare glandular disease, acromegaly, which caused his body to over-produce growth hormones. As a result, Andre grew to a height of somewhere between 6’11” and 7’5” and a weight of over 500 pounds (his actual height and weight have been speculated about for decades—the business is notorious for inflating wrestlers’ statistics—but Andre’s illness sometimes made him slouch or bow his shoulders, so he might well have been the advertised 7’5”). He first wrestled as Andre the Butcher, but it was Vincent J. McMahon Sr., owner of New York’s World Wide Wrestling Federation (WWWF), who christened him “Andre the Giant.”
While it can be argued that a miniscule handful of professional wrestlers matched Andre’s in-ring achievements (Gorgeous George back in the ‘40s and ‘50s, perhaps; Dusty Rhodes in the ‘70s, and Hulk Hogan, without a doubt, in the ‘80s), no other wrestler ever matched his exploits as a drunkard. In fact, no other human has ever matched Andre as a drinker. He is the zenith. He is the Mount Everest of inebriation. As far as great drunkards go, there is Andre the Giant, and then there is everyone else.
The big man loved two things: wrestling and booze—mostly booze—and his appetites were of mythic proportion.
First, consider the number 7,000. It’s an important number, and a rather scary one considering its context, which is this—it has been estimated that Andre the Giant drank 7,000 calories worth of booze every day. The figure doesn’t include food. Just booze.
7,000 calories.
Every day.
I don’t know about you, but it makes my brain turn somersaults. Hell, it makes my brain perform an entire floor routine, complete with colored ribbons.
When Andre arrived in New York to begin his long working relationship with the McMahon family, his reputation as both a serious student of the nightlife and an extravagant spender was already a topic of speculation and wonder among East Coast wrestlers and promoters. Andre might make $15,000-$20,000 for a single appearance at Madison Square Garden, and a substantial amount of that went to settling the bar tabs he piled up as he boozed his way up and down Manhattan until sunrise. Andre’s generosity matched his size. He often invited a gang of fellow wrestlers along for the ride, as he disliked drinking alone, and picked up some truly staggering tabs. Andre was going to have a good time and went out of his way to make sure everyone else did too.
Worried about his headliner, Vince McMahon Sr. assigned a “handler” to the Giant—long-time wrestler, manager, and road agent, Arnold Skaaland, whose only job when Andre was in town was to keep him out of serious trouble and get him to the arena in time to wrestle. Skaaland was an old-school drinker in his own right, but Andre blew his mind. On one occasion he could only watch goggle-eyed as Andre went about demolishing a dozen or so quarts of beer as a “warm-up” for a match.
With Skaaland on the job, Vince Sr. knew Andre was in capable hands, but the promoter still worried about how the Giant would cope with the insane amount of travel required of a wrestling superstar. Andre loathed flying—no commercial airliner could accommodate such a massive man without resorting to the luggage compartment—and his opinion of most cars wasn’t much sunnier, because aspects of his disease caused intense pain in his knees, hips and lower back when he remained too long in a cramped position. When a tight schedule left a plane or car as the only option, Andre eased his discomfort by getting good and hammered.
Vince Sr. pondered the situation and arrived at a novel solution. He wanted to keep the big man happy, so he bought a trailer and had it customized just for Andre. With plenty of room to spread out and relax, Andre could now travel in a semblance of comfort, which allowed him to do some serious boozing. During trips Andre consumed beer at the incredible rate of a case every ninety minutes, with bottles of vodka or top-rate French wine thrown in for variety.
Sadly, the trailer wasn’t available outside the WWWF territory; Vince Sr. wasn’t about to do the competition any favors. Andre didn’t expect other promoters to pony up a trailer just for him, so he commissioned a customized Lincoln Continental. With the front seat now positioned about where the back seat would normally be, Andre had a little leg room. He carried his luggage and wrestling gear in the trunk and towed his necessities in a trailer. Lined with plastic tarps, the rickety trailer was filled with ice and cases of Budweiser tallboys. As he cruised the nation’s highways, Andre kept a case on the seat beside him, stopping only for food, more ice, and another case or two if he ran low.
As famous as Andre was in this country, he was even bigger in Japan. He spent a few months out of every year over there, where he was treated like a living god and pocketed five-figure payoffs for a single night’s work. That being said, Andre didn’t really like Japan. Everything was too small. Hotel beds were like bassinets and it was all but impossible for him to shower or go to the bathroom in their Lilliputian facilities. He was known to rip the door off his hotel bathroom and make use of the toilet by sitting sideways with his legs sticking out into the main room. Getting from show to show presented its own problems. Japanese promoters preferred to transport the gaijin wrestlers by bus, vehicles which steadfastly refused to house giants. In order to placate their star import, promoters removed several rows of seats from the back of the bus, creating something of a private cabin for Andre, a place spacious enough for him to stretch out or catch a nap. Mostly, though, Andre used the space as a comfortable spot to do his drinking.
A very green rookie wrestler named Hulk Hogan toured Japan several times with Andre and witnessed the Giant’s alcohol consumption first hand. According to Hogan, Andre drank, at a minimum, a case of tall boys during each bus ride. When he finished a can Andre would belch, crush the can in his dinner-platter-sized hand, and bounce the empty off the back of Hogan’s head. Hogan learned to count each thunk, so he could anticipate when Andre was running low. Whenever the bus stopped, it was Hogan’s job to scamper off to the nearest store, buy as many cases of beer as he could carry, and make it back before the bus departed, a sight that never failed to make Andre roar his bassoon-like laugh.
On one tour, Andre’s Japanese sponsors rewarded him with a case of expensive plum wine. Andre settled down in the back of the bus and started drinking. Four hours later, the bus arrived at the next venue, and Andre was polishing off the last bottle of wine.
Sixteen bottles of wine in four hours is a considerable feat, but it gets better. Andre proceeded straight to the ring and wrestled three matches, including a twenty-man battle royal. The 16 bottles of plum wine had no discernible effect on Andre’s in-ring ability. By the end of the evening, Andre had sweated off the wine and found himself growing cranky. He dispatched Hogan for a few cases of beer. Hogan hurried to do as Andre asked, knowing from painful experience that a drunken Giant was a happy Giant, and a happy Giant was less likely to fracture some vital part of an opponent’s anatomy in a fit of grumpiness.
In 1977, “The American Dream” Dusty Rhodes wrestled Andre at Madison Square Garden. Afterwards, the old friends went out on the town. They adjourned to one of Andre’s favorite watering holes and took stools at the bar (Andre occupied two). Several hours and some 100 beers later (around 75 of them were Andre’s), they decided to head back to their hotel. Andre looked at taxis with the same scorn as most other conveyances and announced that he and Dusty would walk, which was problem because Dusty was having trouble maintaining a vertical position. Andre studied the situation, and a twinkling grin blossomed across his huge face. People who spent any time with the big man quickly learned to watch for that grin. It was a harbinger of danger. It meant that Andre was contemplating something risky, something with potential legal ramifications, but also, most assuredly, something fun.
A moment later, the two huge wrestlers attacked a pair of horse-drawn carriages. Dusty threw a handful of paper money at one driver while Andre hauled the other from his seat with one hand. While one driver cursed and the other scrabbled around on the ground collecting his windfall, Andre and Dusty thundered off in the carriages. They raced through the Manhattan streets, dodging cars and pedestrians for fifteen blocks before ditching the carriages and lathered horses a block from their hotel. By the time the cops arrived, Andre and Dusty were enjoying snifters of brandy in the hotel bar, appearing as innocent as angels. The next day, they main-evented another card at the Garden. Another sell-out. Two pros at the top of their games.
Another time, in the ‘70s, Andre was holding court at a beach-front bar in the Carolinas, boozing it up with fellow wrestlers Blackjack Mulligan, Dick Murdoch, and the inimitable Ric Flair. They’d been drinking with gusto for hours when Flair goaded Mulligan and Murdoch into some slap-boxing with Andre, who had poured over 60 beers down his gullet. One of the two “accidentally” sucker-punched Andre. The Giant became enraged, grabbed both Mulligan (6’5”, 250 lbs.) and Murdoch (6’3”, 240 lbs.) and dragged them into the ocean, one in each hand, where he proceeded to hold them under water. Flair intervened, and Andre released the men, assuring them he was only playing around. Murdoch and Mulligan, who had nearly drowned, weren’t so sure, but neither messed with Andre the Giant again. They also picked up the tab.
On another occasion, Andre was touring the Kansas City territory and went out for drinks after a show with Bobby Heenan and several other wrestlers. When the bartender hollered last call, Andre, slightly annoyed, announced that he didn’t care to leave. Rather than risk an altercation with his hulking customer, the bartender told Andre he could stay only if he was drinking, imagining, surely, that he would soon be rid of the big fella. Andre thanked the man, and proceeded to order 40 vodka tonics. He sat there drinking them, one after another, finishing the last at just after five in the morning.
When ill health forced Andre to largely quit wrestling in the late ‘80s, he accepted the role of Fezzik in Rob Reiner’s movie The Princess Bride. Everyone on the set loved the big man, with the possible exception of Reiner himself. Ever the sociable fellow, he kept fellow cast members Mandy Patinkin and Carey Elwes out night after night, drinking and otherwise goofing around. The actors were incapable of matching Andre’s intake, but certainly gave it a serious try. As a result, they often showed up on set still loaded or suffering from the sort of hangovers that make death seem a pleasant alternative. Reiner tried to get Andre to leave the actors alone, but Andre could only be Andre, and the other cast members continued to pay the price.
The shooting schedule required Andre to be in England for about a month. When his part wrapped, Andre checked out of his suite at the Hyatt in London and flew back to his ranch in North Carolina. His bar bill for the month-long stay?
Just a shade over $40,000.
Now, if everything I’ve described so far isn’t proof enough that Andre the Giant was the greatest drunkard who ever lived, these last two stories should set my claim in granite.
You won’t find it in the Guinness Book of World Records, but Andre the Giant holds the world record for the largest number of beers consumed in a single sitting. These were standard 12-ounce bottles of beer, nothing fancy, but during a six-hour period Andre drank 119 of them. It was one of the few times Andre got drunk enough to pass out, which he did in a hallway at his hotel. His companions, quite drunk themselves, couldn’t move the big man. Fearing trouble with cops, they stole a piano cover from the lounge and draped it over Andre’s inert form. He slept peacefully until morning, unmolested by anyone. Perhaps the hotel people thought he was a piece of furniture.
Think about it: 119 beers in six hours. That’s a beer every three minutes, non stop. That’s beyond epic. It’s beyond the ken of mortal men. It’s god-like. Giants are not made long for this world, and toward the end of his life injuries and health problems caused by the acromegaly caught up with Andre. It became difficult just to walk, let alone wrestle, so he retired to his North Carolina ranch to drink wine and watch the countryside. He declined myriad requests for a comeback, despite promises of lavish payoffs. He was simply in too much pain to perform at the level he demanded of himself. Then he received a call from Vince McMahon Jr.
McMahon was in the midst of taking his WWF promotion national. He’d scored big-time with his Wrestlemania events on pay-per-view, and as Wrestlemania III approached, Vince Jr. was hot to make it the biggest thing yet. To make that happen, he needed Andre the Giant.
Andre was in France visiting his ailing father when the call came. He thanked Vince Jr. but said there was no way he could get back in a ring, even though he very much wanted to. Not willing to give up, Vince Jr. flew to France to speak with Andre in person. He took Andre to see doctors specializing in back and knee maladies. Radical back surgery was proposed. If successful, the procedure would lessen Andre’s pain and perhaps make it possible for him to get in the ring for Wrestlemania. If Andre was game, Vince Jr. agreed to pay for the entire cost of the surgery.
The time arrived, and the anesthesiologist was frantic. He had never put a person of Andre’s size under the gas before and had no idea how much to use. Various experts were brought in but no solution presented itself until one of the doctors asked Andre if he was a drinker. Andre responded that, yes, he’d been known to tip a glass from time to time. The doctor then wanted to know how much Andre drank and how much it took to get him drunk.
“Well,” rumbled the Giant, “It usually takes two liters of vodka just to make me feel warm inside.”
And thus was a solution found. The gas-passer was able to extrapolate a correct mixture for Andre by analyzing his alcohol intake. It was a medical breakthrough, and the system is still used to this day.
Five months later, Andre the Giant wrestled a “body-slam” match against Hulk Hogan and brought down the house.
Two liters of vodka. Warm and fuzzy. Side by side like that, the two sentences hardly make any sense. For most of us, two liters of vodka means a one-way ticket to Blackout Island aboard the good ship Regurgitania.
After Wrestlemania, Andre retired for good. His beloved father died in 1993 and Andre returned to France to be with his family. He was still there when, on January 26th, 1993, Andre died in his sleep of heart failure at the age of 47.
The key to Andre the Giant is this — even as a youth he knew that his disease would dramatically shorten his life. He knew there was no cure, and lived every day with the understanding that death could shamble around the very next corner. Knowledge of this sort can darken a life.
It did not darken Andre’s.
He chose instead to pack his days with as much insane, drunken fun as they could hold. Instead of languishing in the darkness, he chose to walk in the sun.
I’ve said it before, and I’ll say it again now. Andre the Giant was an inspiration. I would pay a fortune for the opportunity to go back in time 30 years to watch such a master practice his craft, in the ring and at the bar.
Andre the Giant was the very embodiment of what being a drunkard is all about.—Richard English
(Note: The Author is indebted to the works of Brian Solomon, Ric Flair, Terry Funk, “Superstar” Billy Graham, Dave Meltzer, Bobby “The Brain” Heenan, and Hulk Hogan.)
Copyright 2006 Modern Drunkard Magazine

Thursday, December 21, 2006

gehandicapte post


Ja jongens, dit is technisch niet mijn allerbeste, maar daar is een reden voor. Dit is een overschotje, maar wegens een ongeval (heb gisteren fluks mijn wijsvinger opengesneden aan een groot slagersmes, ik was soep aan't maken, die niemand moest hebben, buiten ondergetekende), kan ik niet direct iets anders toveren aan de tekentafel, noch veel typen (wie mij goed kent, weet dat ik met mijn twee wijsvingers typ). Vandaar. Nem. En staat het u niet aan, om het met de woorden van Cartman te zeggen: "Suck my bum!"

Sunday, December 17, 2006

Er was eens...

een tekenaar van vuile en rare verhaaltjes, die een heel lief vrouwtje had. Zij zei op een dag: "Laat die neuskeutel-etende kabouters en lijmsnuivende theepotten eens, en teken eens iets over uw vrouwke." En telkens onze tekenaar aan een vies verhaaltje begon, stelde zij steeds diezelfde vraag. Onze tekenaar, een zéér geduldig en wijs man, begon daar op den duur wel iets in te zien. Ook opdat zij dan zou stoppen met zagen over een cartoontje over haar. Maar wat, wat diende hij te tekenen? Indien hij haar zou betrekken in zijn vreemde en perverse wereld, zou het niet meer datzelfde vrouwtje zijn. Toen viel onze tekenaar zijn franksken; hij zou haar verhaal tekenen zoals het gebeurde. Lieve Kathleen, ik weet dat ge het soms ambetant vindt dat ik constant zit te tekenen en in te kleuren en op Photoshop te vloeken, maar de tijd en vrijheid die je me gunt met mijn tekeningen, apprecieer ik zeer zeker. Dank u. Ik hou van jou.

Thursday, December 14, 2006

Cinefiele betrekkingen


Photoshop begint steeds beter en beter en sneller en sneller te gaan. Heb ook een goudmijn aan tips en informatie ontdekt online (staat bij de links), die me in staat zouden stellen om steeds beter te gaan worden. Alleen wil die fucking gradient toets nooit doen wat ik wil. Ge kunt niet alles hebben in het leven, zeker. Mensen die The Exorcist nooit gezien hebben kunnen het van mij aannemen; drie vierde van de memorabele scènes staat al in mijn cartoon. En buiten die scènes is het een strontsaaie film. You like?

Saturday, December 09, 2006

One shot, vierde en laatste deel


Ik zou graag de gelegenheid ten baat nemen om enkele, ietwat bizarre overeenkomsten tussen mij en mijn personage te weerleggen. Deze strip is pure fictie; zoals u allen wel weet ben ik een geheelonthouder. Ik onthoud alles namelijk in zijn geheel. Dank u.

Wednesday, December 06, 2006

Tussendoortje


Effe een snel tussendoortje tussen de one-shot afleveringen. Zoals sommigen zullen weten ben ik gestopt met roken. Dat ik soms nog steeds naar de sigaret snak is wel duidelijk. Greetz.

Monday, December 04, 2006

One shot deel twee


Het is net elf uur geworden, en ben een beetje moe. Heb niet zo heel veel meer moeten doen aan de tekening, maar het was al laat eer ik eraan begon. Maar ik had het beloofd dat ie er vandaag ging staan, zodoende. Nu ga ik mij iets uitschenken zie. Slukes.

Saturday, December 02, 2006

Friday, December 01, 2006

Aanstormend talent


Ik presenteer u het werk van een jonge artiest, eentje die volgens mij later wel eens potten zou kunnen breken; mijn zoon Ruben! Hiernaast één van zijn allereerste werken. Zijn stijl is fauvistisch, jazelfs hyperkinetisch te noemen en hij schuwt er zich niet voor om één te worden met zijn materiaal. Letterlijk. Hij proeft de kleuren. Is het performance? Ik kan u alleen het grafische restant van zo'n sessie meegeven, maar zelfs hieraan kan u zien dat deze jongeman het nog ver zal schoppen.

Thursday, November 30, 2006

Zeg nu zelf




Voila, hier zijn ze alletwee. Rara, dewelke is de mijne? En nu genoeg gezaagd erover.

In team? Uit team

Bon, mijn 15 minutes of fame zijn al voorbij voordat ze begonnen zijn. In tegenstelling tot wat ik vrolijkerwijs al gepost heb, zal ik dus NIET gepubliceerd worden in het krantje van de stadsdienten van Aalst. Blijkbaar zijn er mensen in de redactie die vinden dat het beter is dat iemand die niet kan tekenen en die niet grappig is, maar wel voor de stadsdiensten werkt, wel mag tekenen voor hen, maar iemand die wél kan tekenen en wél grappig is, maar niet voor de stad werkt, niet. Mmmh. Ik probeer niet té bitter te zijn, maar het gaat moeilijk. Het is dat soort onprofessioneel gedrag dat ervoor zorgt dat cartoons en strips nooit serieus zullen genomen worden. Of ze komen uit hun ivoren toren en bedenken dat iemand van buitenaf beter geplaatst is om hen een humoristische spiegel voor te houden, of ze geven mij een job aan 't stad. Denken ze nu echt dat Bill Watterson België kent, laat staan de redactie van het Laatste Nieuws? Neen, maar Calvin en Hobbes hebben er wél jarenlang ingestaan. Bon, ik heb het werk van mijn voorganger effe kunnen bekijken, en het is schabouwlijk. Niet dat ik me Leonardo Da Vinci voel, maar er zijn kinderen die beter kunnen tekenen, sorry. Als bewijs post ik vanavond het werk van mijn voorganger en het mijne tesamen. Ik wens hen veel geluk. Dat ze hun plan trekken. Voel me efkes zwaar in de poep genaaid. 't Zal morgen beter zijn, laat me maar efkes grollen en mopperen.

Cartoons and comics

Vandaag geen cartoon, wegens het begin van een ietwat groter project gisterenavond; namelijk een one-shot van één pagina. Wat is een one-shot? Een one-shot is een verhaal, losstaand van een reeks of personage. Bijvoorbeeld: Rosinski tekende (tot voor kort) de goedlopende en af en toe lichtjes fantastische reeks "Thorgal", maar apart daarvan bracht hij ook de strip "De Chninkel" uit, dat niets te maken had met Thorgal, en personage's noch verhaallijn gemeenschappelijk had.

Duuus, een strippeken met een nieuw hoofdpersonage. Niet dat ik al een reeks met een personage heb, maar soit.

Het is een typisch fenomeen dat elke creatieve mens kent: de schuif. In mijn schuif liggen talloze onafgewerkte ideeën, comics, strips, het begin van een raamvertelling van kortverhalen, zelfs het begin van mijn grote science-fiction roman. In die schuif liggen ze eerst voorlopig, tot je er meer tijd voor hebt, of omdat het idee nog niet rijp genoeg is. Dan wordt er prioriteit aan andere projecten gegeven. Nieuwe frisse projecten, terwijl rond de oude ideeën de weeë schimmelgeur van vertrouwdheid begint te hangen. Tot ze zelfs doodbloeden. Sommige worden simpelweg vergeten.

Het gebeurt dan wel eens dat ik op een inspiratieloze avond, de schuif eens opentrek en eens kijk: "Wat kan ik hier nog recycleren?" Dit is echter niet zonder risico. Gêne kan uw deel zijn. "Mijn god, what was I thinking? Was I on drugs? Am I talking out loud? Maybe you could...shove me into the pool?" Maar af en toe vindt u nog een pareltje.

En het is daarom dat ik gisterenavond een grote Steinbach ter hand nam en mijn latteken, en mijn cadrage uittekende. Het is dan steeds opletten dat dat ook niet opnieuw in de schuif belandt. Vandaar dat ik het hier post. Nu ben ik verplicht om eraan door te werken, aangezien jullie me nu steeds de oren van mijn kop gaan zagen: "Is het nog niet af, is het nog niet af?"

Dus als alles goed gaat zal ik binnen afzienbare tijd een semi-autobiografische one-shot van één pagina strooksgewijs publiceren op mijn blog.

Wordt vervolgd.

Hopelijk.

Tuesday, November 28, 2006

Intimidatie


Ja, oke, het gebeurt niet dikwijls. Maar vond het grappig. De wedstrijd blijft trouwens lopen tot iemand het raadt. Ik vat de tips nog eens samen: een hippie in een VW busje, het is geen Europese reeks, en "fabuleus en pluizig".

Gokken maar!

Sunday, November 26, 2006

Natuurfreaks en hippies


Ben zelf meestal nogal ecologisch verantwoord bezig, maar als de Panda uitsterft omdat hij niks anders wil eten dan bamboe, dan moet hij maar iets anders pakken. Evolutie betekent dat sommige soorten dieren nu eenmaal moeten en zullen verdwijnen. So be it. Ik kan niet zo tegen het geitewollensokkendragende type mens. Het VW busje en de hippie achter het stuur zijn verwijzingen naar een van mijn favoriete stripreeksen. Diegene die me als eerste de juiste naam van die reeks weet te geven, wint een prijs! (Een kleine, maar het is en blijft een prijs.)

Friday, November 24, 2006

Links of Rechts

Rechts op de pagina ziet u mijn links. Ik heb er eens grote kuis in gehouden. Joecartoon en Deep Fried gaan eruit. Waarom? Joe Cartoon is tegelijkertijd immens grappig, maar de mens is ook immens lui, en ik heb al in zeker twee jaar bijna niks nieuws aan content gezien op zijn site. Deep Fried, de enige online-cartoon die ik zo goed vond dat ik ze in papieren versie uit de States heb laten overkomen, legt het bijltje erbij neer. No more free content, en de tekenaar (Jason Yungbluth) heeft eigenlijk gelijk, en ons allemaal gratis en voor niks jarenlang verwend met online-publicaties. Tijd dat hij er iets aan begint te verdienen. Nieuw is RetroCrush. Alhoewel het niets te maken heeft met cartoons, vond ik hem gewoonweg onweerstaanbaar. Indien u nog suggesties heeft voor de links, laat ze me weten.

Groetjes, uw sekteleider.

Thursday, November 23, 2006

TV voor kinderen


Wie ooit eens vijf minuten Spring! gezien heeft, weet dat dit er niet ver vanaf zit. Ik kan u nu heel veel vertellen, maar Grey's Anatomy is begonnen, en mijn vrouw wacht op mij. Slukes.






Dus (dit de volgende dag zijnde); ik moet niet hebben van Spring! Acteerprestaties onder nul, een verhaallijn waar een geestesgestoorde debiel nog niet in zou geloven en Jelle Cleymans, ofte "De Bakkes". Ook valt het helemaal niet op dat het allemaal late twintigers zijn die zestienjarigen spelen. Hoewel, ik ken zestienjarigen die volwassener uit de hoek komen. Alle vrouwen lijken geselecteerd te zijn op het ontbreken van vrouwelijke rondingen, en Zohra, de enige die dat wel heeft, mag dan wel een schoon pront vrouwke zijn, it ain't Hillary Swank. De mannen, of wat daarvoor moet doorgaan lijkt dan weer te concurreren in de meest onnozele blikken. Daarbovenop (straks moet ik efkes gaan liggen, ben mij aan het opwinden) brengen ze met de meest enorme serieux schabouwlijk slecht geschreven "songs" op een beat waar zelfs Right Said Fred zou afgebleven zijn. Spring! ...het is om te rotten, om het met hun eigen woorden te zeggen. En ja, ik heb thuis een pre-puber die er gek van is...ZUCHT...

Tuesday, November 21, 2006

I'm funny, how? Like a clown? Do I amuse you?



Exact wat ik altijd al vermoedde; ik ben een psychopatische opvliegende dwerg.

Intiem?

Beste lezerkens,

vanaf december kan u mijn cartoontjes ook zien in het personeelsblad van de stad Aalst "In Team". Voor al diegenen die niet aan 't stad werken zal het dus niks veranderen. Voor al de rest (bij mijn weten nog maar énén, en da's onze Jörgen): geniet ervan!

Monday, November 20, 2006

Flair-vrouwen,

doen testjes over vanalles. Behalve over wanneer ze nu eens hun klep kunnen houden over de nieuwste mode, gevoelens, of leuke recept-ideeën. En elke keer staat er op de cover iets over seks, waarvan ik denk: "Mmmmh, als mijn vrouw straks de Flair efkes weglegt, rap es lezen." En het is altijd een dikke tegenvaller. Ik en damesbladen, het zal nooit wat worden.

Thursday, November 16, 2006

profiel-posting

Eindelijk! Een vettige cartoon!


Een van de oude beproefde methodes om niet te snel klaar te komen is uiteraard wiskundige berekeningen doen. Andere zijn: telefoonnummers herinneren, recepten bedenken, Russische tractormerken opnoemen,...kortom aan vanalles denken dat maar niet opwindend kan zijn. Let wel op dat je niet tever gaat in deze redenatie. Je wil niet aan Margaret Thatcher op een naaktstrand op een koude dag denken. Stel je voor dat je het toch niet kan inhouden...The horror, the horror.

Tuesday, November 14, 2006

Lost in translation part two.

Simpel, eenvoudig, misschien teveel arcering. Kreeg net het goede nieuws dat Lebbercherrie vanaf nu de cartoons mag maken voor het intern krantje van de stadsdiensten in Aalst. Joepie!

Sunday, November 12, 2006

Toekomstdromen


Van kindsbeen af wil ik later sekteleider worden. Honderden volgelingen die al hun geld afgeven om in ruil naar zinloos gewauwel van mij te luisteren. Ik zie het al voor mij: 's ochtends, nadat ik vantussen mijn satijnen laken glijd, vertoon ik mij aan mijn volgelingen vanop mijn balkon en roep verheugd: "TOMAAAAAAAAAATENSOEP!" Moet je ze zien rennen om er een interpretatie aan te geven. Lachen! Ha! Chelsea hier heeft echte andere dromen. Bon, ze doet maar. Wil wel nog effe benadrukken: gasten, drugs zijn niet cool, he! Blijft eraf! Of geef tenminste den helft aan mij! Woehahaha!

Friday, November 10, 2006

Auto-cannibalisme


Het is geen geheim, cannibalisme fascineert mij. Maar zover als Billy zou ik toch niet gaan. Heb ooit eens een koeieoog moten ontleden en terwijl anderen netjes een lens en een retina van elkaar gescheiden hadden, had ik een hoopje grijze blubber. Het zag er echt niet lekker uit, en ik ben niet rap vies van een stukje vlees. Eigenlijk zijn ogen een beetje vies. Behalve op een tandenstoker in een ijskoude Vodka.

Thursday, November 09, 2006

Blik onthult het geheime leven van de sterren!


Vandaag de dag weten we beter wat Sandrine, Peter, Kelly en Nathalia uitspoken dan onze bloedeigen ministers met ons geld, onze vrienden met onze vrouwen en onze buren met een stronk prei en een pot vaseline. Om maar niet te zeggen dat de gazetten en de boekskes (surtout de boekskes) vol shit staan die ik niet wil of hoef te weten. Dre Steenmans (aka Felice aka The Assmaster) vertelt breeduit over masturberen op pensionaat en jossen strelen met andere pre-puberjongens onder de douche. Fijn voor hem. I do not need to know! Maar dit nieuwsbericht was gewoonweg té grappig om niet tegebruiken.

Monday, November 06, 2006

Een schokkende ontdekking

Misschien niet mijn allerbeste, maar vond het leuk om het geschokte oude vrouwtje te tekenen. Wie "Mieke Maaike's obscene jeugd" nog niet gelezen heeft, en nog minderjarig is, houden zo! Diegenen die weten waar ik over spreek, ook houden zo! Hihihi!

Friday, November 03, 2006

Dr Martens


Al enige jaren waren mijn oude Dr Martens aan vervanging toe. Helaas bleek het paar waar ik mijn gedachten op had gezet in België moeilijk te vinden. Het moesten per se de Dr Martens 1460z boots zijn in Cherry Red Smooth afwerking. Ik ben meestal niet zo'n pietje precies, maar voor goeie boots, die al bij al toch zo'n zes, zeven jaar meegaan wil ik al eens neurotisch zijn. Ik moest ze dus uiteindelijk in 'the UK' bestellen. Wat gebeurde. Toen ze dan uiteindelijk stonden te glimmen bij mij thuis was ik dan ook zo blij als een worstje! En ze zijn fantastich.

Thursday, November 02, 2006

Lost in translation.


Hier en daar zullen er waarschijnlijk mensen van hunnen stoel vallen, maar ooit was ik in opleiding om leerkracht te worden. Jaja, regent Engels - Nederlands - N.C.Zedenleer. Dus ik ken een beetje Engels, spreek alle dagen Frans en Nederlands op mijn werk en ken drie woorden Duits, twee woorden Spaans en een lettergreep Italiaans. Ik vind het dan ook grappig om deze woorden slecht te vertalen. Maar dat ben ik. Om het een beetje deftig te houden heb ik de uitdrukking "Fuck that shit" niet getekend zoals ik ze begrijp, maar deze. Dank u.

Woordspelingen deel 2

Na overstelpt te zijn met suggesties voor volgende cartoons *ahem* besluit ik even deze uit de oude doos te halen; misschien zijn jullie dan al wat geïnspireerder. Ga vanavond voor den eerste keer in mijn leven Japans gaan eten, een traktatie van mijn vrouwtje. Ik kijk al uit naar de kogelvis. Mmmh, kogelvis.

Tuesday, October 24, 2006

Flauwe, zeer flauwe woordspelingen,...


zijn een eeuwige bron van vreugde voor mij. Je kan je waarschijnlijk deze komende weken aan enkele nieuwe verwachten. Misschien heb jij wel een ideetje voor een flauwe woordspeling. Zet het maar bij de comments, en wie weet teken ik het wel. Denk eraan, samengestelde woorden werken het beste. Bijvoorbeeld: eier-wekker, telefoon-paal, etc... Ik ben benieuwd naar de inzendingen.

Wednesday, October 18, 2006

Super-heroes


Ik heb altijd een zwak gehad voor oude strips, zeker de Superhero reeksen van Marvel etcetera. De ongebreidelde kitsh, die pastel- en schreeuwerige kleuren, die verwijzingen naar andere volumes uit reeksen waar ik nooit van gehoord had, en waar ik zelf mijn eigen verhaal bij fantaseerde. Vaak waren die strips beduimeld, versleten en door de zon afgeschenen, maar dat patina was voor mij onweerstaanbaar. Ik herinner me dat ik als kind uren covers van strips probeerde na te tekenen, en dat ik zelfs de prijzen en informatie die erop stond copieerde. De layout was heerlijk en de kadertjes van de uitgeverijen waren zo mysterieus want ze vertelden over een hele wereld van strips waar ik geen toegang tot had. Als puber heb ik eens een hele reeks van superhelden getekend, gaande van Swamp-thing tot Zaklampman. Vaak ontdekte ik pas later dat de supergaven die ik mijn held had toegedicht al ergens in de jaren zestig verstript waren. Soms zelfs met naam en al krek hetzelfde. Swamp-thing was zo'n held van mij. Nu presenteer ik u misschien wel mijn meest favoriete superheld, want hoewel hij nu ver van mijn leefwereld afstaat; ik werd als tiener wel wat beschouwd als een nerd. Ik las boeken, las strips, hield van tekenen, haatte sport, reed ipv met een Camino met een Mobylette, etc... Maar nu als succesvol tekenaar, kan ik u met de hand op het hart verzekeren dat ik het summum van cool ben. Ahem.

Wednesday, October 11, 2006

Snelle scan van een snelle schets


Aangezien ik niet altijd evenveel tijd heb om jullie te verwennen met geheel ingekleurde cartoons, voeg ik er af en toe een "ruwe" aan toe. Misschien dat ik ze ooit wel eens inkleur, maar dat zal niet voor morgen zijn. Bon, deze legt zichzelf eigenlijk uit. Vaak heb je als tekenaar problemen om iets op papier te zetten dat de beelden in je hoofd benadert. In mijn hoofd teken ik even exact en prachtig als Leonardo Da Vinci, in het echt...Mja, je ziet het he. Bon. Volgende week misschien een vettiger mopje. 't Is lang geleden.

Ietsjes absurders vandaag


Dit is mijn allereerste cartoon die ik "from scratch" in Photoshop gemaakt heb. Ze is zeker niet perfect, maar het is een begin. Trouwens, als er iemand me een foto van Zoef kan bezorgen, ik zou er zeer dankbaar om zijn, zodat ik dat konijn eens deftig kan tekenen, hij is me namelijk altijd te snel af.

Thursday, October 05, 2006

Mongooltjes


Enkele weken terug was ik op een feest van een kinderopvang-organisatie, en daar hield men een kinderfuif. Een groep mentaal gehandicapte kindjes stonden te dansen. Een jongetje met het syndroom van Down hield zich echter niet bij het obligate huppelen en handjes draaien, maar was zowaar aan het headbangen en pogoën. Zelfs de molenwiek, iets wat je normaal alleen nog door old-school punks ziet doen. Ik vond dat enorm cool, en bedacht onmiddellijk deze cartoon. Stel je voor: een punk-groep bestaande uit alleen maar mentaal gehandicapten. Nu, sommigen onder u, u vooral daar, ja gij daar, zullen zeggen dat punk al door en voor mentaal gehandicapten gemaakt is. In dat geval moet u eens naar The Clash luisteren. Maar het moet gezegd, er zaten niet bijster veel intelligente kerels in The Sex Pistols, en van The Ramones was het algemeen bekend dat alleen Joey Ramone meer dan drie hersencellen had. Wie goed kijkt, kan het misschien ook zien, maar het lichaam is dat van de bassist van The Clash. Dus, tegelijkertijd hommage aan de punkmuziek en de mongooltjes van deze wereld, en tegelijkertijd lach ik met hen.

Tokyo, of zo...


Beste mensekens, ik zit al een hele tijd aan een zeer grote cartoon te sleutelen, vandaar dat het hier wat doods leek. Om jullie niet in spanning te houden, gooi ik hier al een toontje te grabbel. En Sven, ja,je hebt hem al gezien, maar dat komt ervan als je komt meepiepen als ik aan het tekenen ben. Woehahaha!!

Wednesday, September 27, 2006

Lap zeg


Heb ik eens een vrije dag, ben ik nog ziek ook. Wegens ziekte dus snel snel een oud cartoontje ingekleurd, hope you like. En dan zeggen jullie allemaal in koor: "Oh dank u, oh edelgeboren Wim om onze grauwe levens te verblijden met boodschappen van vreugde en blijheid." En dan zeg ik "'t Is niks." Zo schoon kan het leven zijn, ziet ge.

Monday, September 25, 2006

Bekijken cartoons, een plobreem?

Een probleem Samson.

Sommige mensen klagen erover dat mijn toons te klein zijn. Als je op de tekening klikt wordt de tekening heropend in een nieuw scherm. Afhankelijk van de instellingen van de pc staat die dan al groter, of moet je de muis over de tekening houden, effe wachten, en in de rechterbenedenhoek verschijnt een icoontje. Het is een vierkantje met op elke hoek een pijltje naar buiten. Klik hierop en je hebt de volledige dosis vetzakkerij.

Geen dank, stort gewoonweg geld of trakteer op pinten.

Sunday, September 24, 2006

Zum Arbeit!

Niet veel mensen weten dat de succesvolle TV-serie "Het eiland" geen fictie is, maar gebaseerd op veel van mijn collega's. Ik presenteer er u eentje van.

Zum Arbeit ook tegen het oprukkende fascisme in Vlaanderen. Het lijkt alsof de affiches van het Blok (het is en blijft hetzelfde smerig blok, laat u niks wijsmaken) overal uit de grond schieten, en ik ben nog steeds oprecht verontwaardigd als ik er een zie. Ik heb zelfs even met het plan gelopen om elk bord door middel van een stevige ketting en mijn wagen uit de grond te gaan sleuren, doch soit.

Vandaag heb ik mijn "Nie wieder Fascismus, Stop Vlaams Blok"-affiche aan de venster gehangen. Ik kan ze mooi op 't twalet laten hangen, maar het is tijd voor profilering. Ik hou me meestal ver van politiek, maar genoeg is genoeg. Nie wieder Fascismus! Onze kinderen zullen er ons dankbaar voor zijn.

Friday, September 22, 2006

Aquarel pakt niet...


goed op mijne scanner. Desalniettemin, een Chineeske dat (net als ik zelf) vrede genomen heeft met zijn verticale handicap. Aquarel op papier, het is niet hetzelfde op scherm als intecht. Bon, ik beloof het, dit weekend ga ik fotoshop eens een ferme kick in the arse geven. Tot dan. Uw nederige dienaar Wimalius.

Thursday, September 21, 2006

Een goed verstaander



Voila dames, zeg nu nog eens dat wij mannen de vrouwen niet begrijpen. Trouwens, ik zit hier wel altijd op commentaar en repliek van mijn publiek te wachten, maar op enkele uitzonderingen na lijkt het alsof ik voor Piet Snot zit te tekenen. Maak dreigementen, excommuniceer mij, bejubel mij, bekritiseer mij, maar (zingt) laaaaaaaat me nieeeeet alleeeeeeen.

Wednesday, September 20, 2006

Boer met dorst


Een snelle scan van een snelle schets uit...u raadt het nooit... mijn schetsboek. Ik noem het Boer Met Dorst. Heb me nu drie Photoshop-gidsen binnengehaald, en zal opnieuw Photoshoppen, en u kan meegenieten (ahem?) van de evolutie. Dat belooft.

Tuesday, September 19, 2006

Troetelberen, take three


Eindelijk, finally, at last. De afgewerkte versie. Niet geheel zoals ik ze in mijn hoofd had, maar ge moet niet teveel verwachten van een eerste keer, he. Bon, spui uw kritiek.

Diversiteit



De overheid heeft eens een cartoonwedstrijd uitgeschreven over het onderwerp 'Diversiteit'. De hele uitleg over de opdracht zat verscholen in een enorm PDF-bestand dat ik gewoonweg niet gelezen heb. Nadien bleek dus dat men onder 'Diversiteit' diversiteit op de werkvloer verstond; nieuwe Belgen en migranten die tesamen in peis en vree met autochtonen werken, mannen en vrouwen die naar hetzelfde twalet gaan, en geen ruzie maken over het feit dat een bril ook opereerbaar is door een vrouw, en als ze dat ze persé wil, kan ze hem zelf neerlaten (volgens
mij toch), etc... Overduidelijk had ik de opdracht niet begrepen, want dit zijn mijn twee inzendingen. Ik heb niet gewonnen. Ahem.

Troetelbeertjes, take two


Eindelijk, het staat er. Ik ga wel nog eens deftig zoeken naar de voor mij beste manier om in Fotoshop te werken. Dat kan efkes duren. Mocht er iemand nog een Fotoshop voor Dummies liggen hebben, ik ben geïnteresseerd.

Monday, September 18, 2006

Phucking Photoshop

Het was de bedoeling van mij om vandaag een voor en na cartoon te laten zien. Voordat ik ze door Fotoshop gehaald heb, en nadien. Welleeuh, laat ons zeggen dat ik een hele avond met Fotoshop in de weer ben geweest, en eeeuh, ... het trekt op geen kloten. Echt waar, u geloofde het misschien niet, maar ja, ook ik maak fouten. Ik heb er wel nul komma nul ervaring mee, en dat valt eraan te zien. Dus, uiteindelijk dacht ik, zal ik mijn fans eens verblijden dan enkel met de voor cartoon, een simpele zwart-wit scan over troetelberen in bizarre toestanden, blijkt dat er een probleem met de server is. Enfin, veel gezweet en veel, heel veel verdommes later, presenteer ik u nu: Absolutely fucking nothing. U zal me op mijn woord moeten geloven, ik heb gewerkt deze avond. Misschien lukt het morgen. En als u me nu wil excuseren, ik ga mijn vrouw gaan afrossen.

Sunday, September 17, 2006


Dit is een van mijn eerste probeerseltjes door met de computer in te kleuren. Heb van mijn lief vrouwtje een Wacom stift gekregen en bijbehorend Basic-programmaatje. Kon beter, niet slecht, maar verdient een herwerking. Vond de grap wel geslaagd.

It's in a man's mind


Dit is mijn laatste cartoon. Deze komt rechtstreeks uit een schetsboekje. Ik wou een weergave maken van hoe veel vrouwen mannen zien, ofte meer specifiek mezelf. Terwijl dat niet zo is. Inkleuren doe ik niet echt graag, maar ik besef dat dat vaker een mooi resultaat geeft. Ik ben namelijk geen Frank Miller.

In den Beginne, was er Pindakaas!

Het wordt tijd in deze onzekere tijden dat de tijd vooruit gaat en tijdig gereageerd wordt op het fenomeen online-publicatie. Vandaar dat ik mijzelf en werk ten kijk zet op 't net. Van mezelf zal u niet zoveel te zien krijgen, misschien wat meer van mijn werk. Ik ben een Improvisateur. De ene keer schrijf ik, de andere keer teken ik, soms lig ik in mijne zetel naar 't weer met Sabine Haagedoren te kijken. Bon, ik zal het eens proberen. Naar het schijnt zou het internet dus ook voor iets anders goed zijn dan voor vuile filmpjes en onnozele mopjes. Let's find out.