Friday, July 27, 2007

Publicatione Praecox


Lees eerst maar de cartoon en daarna de tekst.
Omdat ik morgen naar een voorlopig niet nader bestemde bestemming moet, en daar de hele dag zal rondhangen, en de hele zondag ga klussen, is er geen tijd om een nieuwe cartoon te tekenen. Een vooruitziend cartoonist heeft voor zo'n gevallen echter een reserve. Een collage in dit geval. Over Jezus. En over "Prik". "Prik" is een héél speciaal spelletje, door mij uitgevonden. Je kiest iemand, liefst uit je vriendenkring; het waarom wordt straks duidelijk. Telkens je die persoon passeert of tegenkomt, por je hem of haar in de zij en roep je "Prik!". De bedoeling van het spel is de andere persoon zodanig op de kast te jagen dat je riskeert een muilpeer te ontvangen. Laat u niet ontmoedigen door scheldwoorden en bedreigingen, je moet echt het bloed vanonder de nagels pesten bij dit spelletje. Als het je lukt nét op tijd te stoppen heb je gewonnen en je weet vanaf die dag hoever je mag en kan gaan bij je vrienden. Leuk. Tof. Doén!

Ingesneeuwd


Elke week lees ik minstens 1 strip. Elke maand lees ik wel minstens 1 strip die ik "goed" vind. Maar elke tien jaar kom ik een strip tegen die mij zo bij het nekvel grijpt, dat hij verplicht leesvoer zou moeten zijn voor ons allen. Nadat ik de zeshonderd pagina's van "Onder een bed van sneeuw" had gelezen heb ik er nog twee uur lang in rond gedoold, in gedachten. Weet je nog, je eerste grote liefde? Toen je nog dwaas en met een kop vol kalverliefde honderden kilometers zou afgelegd hebben voor dat ene meisje of die ene jongen? Toen je nog kon "voor altijd" kon zeggen zonder aan al die keren te denken dat je dat al eens eerder gezegd hebt? Toen je nog knudde gedichten schreef? Toen je nog dacht gék te worden als je niet constant bij elkaar was? Toen het allemaal nadien als een zeepbel uiteen spatte? Hoe grijs en dof de wereld er nadien uitzag en hoe je langzamerhand eelt op je ziel kreeg? En hoe je het later zelf maar kalverliefde noemde omdat je maar niet over je lippen kreeg dat het nóg altijd wat pijn deed om aan haar/hem te denken? Hoe gewoontjes dat kleine persoonlijke drama ook is? En hoe verraden je je voelde als je nadien merkte dat de wereld gewoon verder draaide? Sterker nog; iedereen heeft hetzelfde verhaal. Iedereen heeft liefgehad en verloren, iedereen heeft moeten leren van zijn fouten en iedereen is opgegroeid. Maar niet iedereen kan er een strip over schrijven en tekenen die je opnieuw op die rollercoaster van gevoelens meesleurt. Craig Thompson wel. Meestal zegt men van een jonge auteur met een fantastisch debuut dat hij "een grote" zal worden (zoals ik nu pas merk in onderstaande recensie). Craig Thompson heeft voor mij dat nu al afdoende bewezen. Zeg dat u het hier voor het eerst gelezen hebt: Craig Thompson is wereldklasse!
Bijlage: De bespreking uit De Standaard, mij bezorgd door trouwe blogbezoekster en toffe collega I. H. , die liever anoniem blijft ;-)
zaterdag 05 juni 2007
Over sneeuw en samen slapen
'Blankets' van Craig Thompson eindelijk in het Nederlands vertaald
document.write('');
document.write('');

PARIJS - Vanuit het niets veroverde Craig Thompson vorig najaar de Amerikaanse volwassenenstrip met het autobiografische ,,Blankets''. Zeshonderd pagina's lang schetst Thompson op een rake, herkenbare manier het fundamentalistisch-katholieke milieu van zijn jeugd, maar hij is vooral groots in de wijze waarop hij zijn gevoelens voor Raina, zijn eerste grote liefde, weergeeft. Time.com koos ,,Blankets'' tot strip van het jaar en met vertalingen in het Frans, het Spaans en het Nederlands palmt Thompson nu ook Europa in.
BLANKETS, in het Nederlands vertaald als Een deken van sneeuw, wordt alom geprezen als een meesterwerk. Het is een boek dat je moét gelezen hebben, het soort van strip dat zelfs probleemloos een publiek bereikt dat het normaal niet zo op strips heeft begrepen. Dat is de reden waarom Een deken van sneeuw nu al in één adem wordt genoemd met andere grensverleggende stripmonumenten als Art Spiegelmans Maus of Chris Wares Jimmy Corrigan. Laten we zeggen dat de vergelijking Thompsons potentieel onderstreept om een hele grote te worden. Gelukkig raakt hij niet verlamd door de mediahype, wel integendeel. ,,Het geeft me alleen maar zin om zo snel mogelijk weer achter mijn tekentafel te kruipen, waar ik thuishoor'', zegt hij. ,,Ik ben nu al vier maanden op tournee om mijn boek te promoten. Dat is misschien wel belangrijk voor een relatief duur boek als dit, maar ondertussen werk ik niet aan mijn nieuwe project.'' Dat Thompsons uitgever Top Shelf begin juni een soort reisdagboek van Thompson publiceert, is een tussendoortje met een wat cynische ondertoon: ,,Net voor mijn vertrek is mijn vriendin er met een ander vandoor gegaan. Om mijn evenwicht terug te vinden, heb ik mezelf verplicht om elke dag aan dit dagboek te werken. Dat heeft therapeutisch gewerkt." Hoewel Craig Thompson (28) nog behoorlijk jong is om al stripgeschiedenis te schrijven, zit alles in Een deken van sneeuw juist: de manier waarop hij zijn onderwerp aanpakt, de dosering, de briljante tekeningen. Het boek leest als een trein: je legt het pas weer neer als het uit is. Thompson is een heel visuele verteller, die gerust tientallen pagina's durft uit te trekken voor één enkele korte scène, zolang dat de emoties niet in de weg zit. Hij schrijft veel van die sterke punten toe aan de invloed van de manga, de Japanse strip, die veel visueler tewerk gaat dan de westerse strip, waarin de tekst belangrijk is. ,,In het gehucht waar wij woonden, was er natuurlijk geen stripwinkel, dus bestelden mijn broer en ik strips bij postorderbedrijven'', vertelt Thompson. ,,Onder meer manga, die toen begonnen door te breken. Om de een of de andere reden moeten mijn ouders gedacht hebben dat die strips onschadelijk waren, want ze hebben er nooit wat op gezegd. Terwijl we thuis bijvoorbeeld amper televisie mochten kijken, op enkele religieuze programma's na.'' THOMPSON schetst een repressief beeld van zijn kinderjaren, die zich afspeelden in het milieu van de ,,Born again Christians'' (een christelijke strekking waartoe ook George W. Bush behoort) en waar overal hel en verdoemenis dreigde. In interviews zegt hij steeds dat Een deken van sneeuw niet is bedoeld als een afrekening met dat milieu, maar hij kan moeilijk ontkennen dat zijn boek er een allesbehalve aanlokkelijk beeld van schetst. Tot zijn achttiende was Thompson - tegen beter weten in, zegt hij nu - diep religieus. Pas toen hij het ouderlijke huis verlaten had, slaagde hij erin zijn geloof definitief van zich af te schudden. Tot verdriet en ergernis van zijn ouders, die hem in het begin erg kwalijk namen dat hij Blankets had gemaakt: het boek was ,,des duivels''. ,,Inmiddels hebben ze ermee leren leven en zijn ze zelfs een beetje trots. Maar dat ik niet meer geloof, kunnen ze niet aanvaarden.'' Het centrale thema in Een deken van sneeuw is Craigs romance met de hemelse Raina. Net als hij heeft zij het niet gemakkelijk thuis. Haar ouders staan op scheiden en zij moet mee voor haar mongoloïde broer en zus zorgen. Maar het klikt meteen tussen beiden. Thompsons vaardige penseel levert momenten op van pure poëzie, die de vlinders in je buik meteen weer in herinnering brengen. Onvergetelijk zijn de scènes in de sneeuw en de eerste keer dat de tortelduifjes samen slapen. Seks toont Thompson niet. ,,Omdat er ook geen was. Het kwam toen zelfs niet bij me op, zo zuiver in de leer was ik. Mijn relatie met Raina was puur: géén seks voor het huwelijk, zoals dat hoorde.'' Waarom het precies misgaat met Raina, legt Thompson niet echt uit in het boek. ,,Dat was een kwestie van maturiteit. Ik kon toen niet aanvaarden dat iemand als Raina alleen een goede vriendin wilde zijn. Ik heb toen van de ene dag op de andere met haar gebroken: gewoon alle contact verbroken, pure struisvogelpolitiek. Dat stadium ben ik inmiddels gelukkig voorbij in mijn relaties.'' ,,Ik heb tien jaar niets meer gehoord van Raina. Kort voor mijn trip naar Europa heb ik een mail van haar ontvangen. Ik heb haar toen een exemplaar bezorgd, maar sindsdien heb ik geen nieuws van haar gekregen. Ik weet dus niet wat ze vindt van Een deken van sneeuw.'' Craig Thompsons virtuoze gepenseelde stijl lijkt sterk op die van de Zwitser Frederik Peeters, de auteur van de indringende aids-strip Pilules bleues. ,,Dat heb ik hier in Europa al wel meer gehoord'', zegt Thompson. ,,Onze tekenstijl is inderdaad verwant, maar ik heb Peeters pas ontdekt toen Blankets al klaar was. Ik ben wel sterk beïnvloed door de Franse auteur Edmond Baudoin, zelfs al kan ik zijn strips niet lezen.'' ,,Een deken van sneeuw'' is een coproductie van Atlas en Oog & Blik en kost 29,95 euro.

Sunday, July 22, 2007

Alien op de wereld


Buiten de titel is er hier verder niks over Hector Malot, maar hier in Aalst wordt "alleen" als "alien" uitgesproken. Verwarrend? Probeer dan maar eens wijs te worden uit het volgende; tegen zout zeggen we zaat (als in "moeter zaat oep?") en tegen zaad zeggen we zout (als in "A loakes angen veneir vol zout!").
Vertaling: "Wij komen in peis en vree!"
"Istecht? Ik inker menne kop eraf assekik kleir kom!"
Nem!

Sunday, July 15, 2007

Behulpzame Benny (klik op de tekening om ze te vergroten)


Als vader van een bijna tweejarige peuter zie ik op een dag een redelijk groot aantal kinderboekjes passeren. En er zit blijkbaar overal inspiratie.
Translation: Helpful Harry...cleans up.
Harry finds a book. He puts it back in the cupboard.
Harry finds a ball. He puts it back in the toy-box.
Harry finds an egg. He puts it back in the chicken.
(waarom moet ik nu denken aan: "It puts lotion on it's skin."?)

Sunday, July 08, 2007

Hobbies combineren


is niet altijd een goed idee. Kijk maar naar Metal Mike. Effe lekker headbangen op "Number of the beast", maar dan voel je zo'n lekker beest (Neen, Isabelle Adams) in je neus zitten. Dan stop je toch niet met headbangen zeker? En ja, voor je het weet...
Translation: dangerous combinations: picking your nose and banging your head.

Monday, July 02, 2007

Crimson: Heaven and earth


(Zet mijn nerd-goggles op)
Ahem...Enkele jaren geleden (ik schat 2001-2002) kon je geen stripbeurs of boekendumpingbeurs bezoeken zonder het eerste deel van Crimson tegen te komen. Mijn stripfascinatie was toen al ongebreideld, maar het ontbrak me aan bronnen en back-groundinformatie. Waar en hoe die eerste Crimson gelanceerd werd is me compleet onduidelijk, maar het moet geen denderend succes geweest zijn, want hij is nog altijd af en toe in de afprijsbakken te vinden. Onterecht. De kaft was bloedmooi, de plot was, hoewel soms wat té Buffy-achtig best genietbaar en grappig (iets wat zo hard ontbreekt in de meeste vampierstrips), maar de ware schoonheid lag in het fantastische tekenwerk en de lichtjes geniale inkleuring.
Jaren lang ben ik dus al op zoek geweest naar de vervolgen hier in België. Geen geluk. Niet te vinden. Geen spoor. Niks, nada, noppes, nul, rien-de-knots. Tot ik onze Patrick leerde kennen. Patrick, ofte Koeritza runt het sympathiekste stripwinkeltje dat ik in jaren gezien heb. Ik ben er vaste klant, men kent me en mijn smaak, men weet wat ik wil, en er wordt ook al eens over wat anders dan strips geluld. Patrick wist me dus te vertellen dat hij kan bestellen in de Ustated Nights of Yamerica. Niet dat ze ginder staan te springen op een bestellinkje uit ons klein vlekje aan de Noordzee, en als de distributeur in Washington (of waar hij ook moge zitten) geen goesting heeft, of ambras heeft met zijn lief, of gelijk wat, kan het al eens mislopen. Ik hoopte dus nergens op toen ik een bestelling plaatste (check de wishlist) die mijn vrouwtje beloofde te betalen voor mijn vaderkesdag.
Zaterdag kreeg ik telefoon. Van Patrick. Met goed nieuws. Over Amerika. En strips. Deel twee is binnen! Yeeha!
Ik moest echter nog "chambrangs" steken en plinten, en whatever allemaal, maar vanavond, om vijf uur, aan het station van Aalst kunt u getuige zijn van de snelste kwartkilometer per fiets ooit door een ambtenaar uitgevoerd.
Ik laat u weten hoe hij was. De strip zowel als de kwartkilometer.

Sunday, July 01, 2007

Wetenschappelijk onderzoek


heeft soms vreemde resultaten. Sorry voor het wachten, was een "chambrang" ofte deurlijst aan het placeren. Bon, ga nu verder doen.
Translation: Scientific Research. It is now def..def...definatlelylely proven that 18 thekillas don't proviiide any inshpirashion