In afwachting...

Sommigen onder jullie, zoals mijn vader, hebben er mij al attent op gemaakt dat er al efkes niks verschenen is op mijn blogje. Het is dan ook met trots dat ik u het hernemen van de activiteiten mede deel. Helaas zijn deze nog niet afgewerkt, en zal u nog even geduld moeten oefenen alvorens ze te aanschouwen.

Het is echter ook al zeer lang geleden dat ik nog eens een stukje proza geschreven heb. Sommigen hebben ooit al lange fictieve epistels van mijn hand in hun mailbox ontvangen, werken die het waanzinnige aan het absurde koppelden en in een niet te evenaren stijl op het klavier waren neergekwakt alsof er een Zidjian drumstel van de Eiffeltoren naar beneden kletterde op een roestige deux-cheveaux.

Deze keer echter non-fictie. Ik neem u mee naar waar niemand buiten mij ooit kwam. Let op, het is er een beetje stoffig en griezelig, en er is een trapje; mijn onderbewustzijn.

Vannacht heb ik gedroomd. Niets speciaals zal u zeggen. Mmmh, totdat u deze hoort.

Komt'ie.

Door een vreemde samenloop van omstandigheden is de meest griezelige man in mijn droomwereld Hannibal Lecter. Noch de films, noch de boeken boezemen mij veel angst in, en het thema cannibalisme schrikt mij helemaal niet af. Toch, telkens als ik van Anthony Hopkins in zijn glansrol droom, wordt ik schreeuwend en badend in het zweet wakker.

Hannibal Lecter was mijn room-mate. Vannacht. Hij besprak met mij recepten in de keuken, terwijl hij een stuk vlees aan het uitbenen was. Totdan voelde ik geen angst. Hij was mij namelijk niet aan het uitbenen. En dan, als een aankomende trein, onafwendbaar, daverend en trillend, voelde ik zijn honger opzetten, en zijn ogen richtten zich op mij. Terwijl ik achteruit deinsde, begon hij steeds dichter te komen, en harder te declameren: "Maagwand, buikspek, karbonade, spiering, zwoerd! Maagwand, buikspek, karbonade, spiering, zwoerd!!" Luider en luider, als een sjamanistische bezwering, terwijl het mes harder en harder neekwam in het stuk vlees, en zijn ogen werden groter en groter. Ik struikelde achterwaarts, en deed wat ik altijd doe wanneer ik geconfronteerd word met een psychopatische seriemoordenaar in mijn keuken: Ik krijste als een speenvarken. Ik schreeuwde mijn longen uit mijn lijf, de glazen in de kasten trilden, ik voelde mijn trommelvliezen scheuren. Het haalde niets uit. Normaal word ik dan wakker, en instinctief voelde ik aan dat als ik zou blijven schreeuwen, de dreiging zou weggaan. Niet deze keer, Hypnos had mij té stevig in zijn greep, en ik was overgeleverd aan de horror van mijn eigen geest. Lecter glimlachte en lispelde mij toe: "Scream, bitch"

Er zat niets anders op dan los te laten, stoppen met mijn verzet, en mij overgeven aan de zieke spelletjes van mijn grootste en duisterste kwelgeest; Anthony Hopkins. U kan zich al voorstellen dat de voorgaande scène al genoeg was om mijn lakens vol bagger te schijten, het ergste moest nog komen. Ik liet los, ik gaf me over, en ik omarmde, ja, u leest het goed, ik omarmde, ik knuffelde de sadistische klootzak die me al jarenlang 's nachts overvalt, en liet "Fight Club" gewijs los. Ik liet heel mijn identiteit liggen, ik bood alles wat ik ben en waar ik voor sta aan op een zilveren schaaltje, ik was geestelijk gebroken.

Toen zei hij tegen mij dat dit niet onze laatste ontmoeting zou zijn, dat hij nog zou terugkomen.

Ik heb de hele nacht over mijn schouder gekeken in mijn dromen.

Ik weet dat hij zal terugkomen.

Ik weet niet wat mijn geest voor mij nog in petto heeft, en eerlijk gezegd, het beangstigt mij.

Ik haat Anthony Hopkins.