Het is me wat. Ik heb mijn eerste Kuifje gekocht. Jaja, u leest het goed; een Kuifje. Als kleine jongen heb ik ooit mijn eerste Kuifje gelezen: "De scepter van Ottokar". 
Ik moet zo'n acht jaar oud geweest zijn. Het leek me maar niks. Te leeg, teveel tekst, niet genoeg actie. Ik was natuurlijk opgevoed met Sus en Wis, Nero en Asterix. Daar gebeurde zoveel op elke pagina dat je soms niet wist waar eerst kijken. Een klap werd vergezeld van zes onomatopeën en een karrevracht sterren. Neen, dat gedoe met die rechthoekige tekstbalonnen en die regenjassen en hoeden, het zei me niks. Dus kreeg Kuifje in gedachten het stempel "ongeschikt voor consumptie" mee.
Maar: de klare lijn bevalt me. Ik denk dat ik er niet klaar voor was, voor mijn eerste Kuifje, toendertijd.
Ik moet zo'n acht jaar oud geweest zijn. Het leek me maar niks. Te leeg, teveel tekst, niet genoeg actie. Ik was natuurlijk opgevoed met Sus en Wis, Nero en Asterix. Daar gebeurde zoveel op elke pagina dat je soms niet wist waar eerst kijken. Een klap werd vergezeld van zes onomatopeën en een karrevracht sterren. Neen, dat gedoe met die rechthoekige tekstbalonnen en die regenjassen en hoeden, het zei me niks. Dus kreeg Kuifje in gedachten het stempel "ongeschikt voor consumptie" mee.Uiteraard ben ik geen acht meer. Ondertussen zijn we al 20 jaar lang rond de oren geslagen met Tintinofilie. Dat hielp niet. Ik ben allergisch aan hypes. Ik voelde me wel schuldig. Als Kuifje ter sprake kwam, en dat doet hij nogal vlug als het over strips gaat, placht ik nogal met een zeker dedain te zeggen: "Ach, Hergé was een genie, maar zijn strips zijn me te steriel, ze zijn wat zielloos" Alles maar beter dan toe te geven dat ik eigenlijk niet zo vertrouwd ben met Georges Remi zijn oeuvre.
Stel je voor, een filmliefhebber die Scorcese zijn films niet kent, een dramaturg die Shakespeare alleen maar van horen zeggen kent, een bergbeklimmer die de Mont Blanc een overroepen molshoop vindt.
In de Colruyt, of all places zagen we echter een niet al te dure, leuke uitgave van Kuifje. Hardcover, lekker klein. Perfect. Ik heb me de eerste gekocht: Kuifje bij de sovjets. En zal ik u iets zeggen? Het is bijlange na niet slecht. Ok, sommige dingen staan nog niet op punt: de plot is té comedy capers, Bobby zijn mond is ronduit knudde getekend, en Kuifje rent het hele verhaal van hot naar her in Rusland en ontmoet enkel rotzakken. In héél Rusland geen enkele sympathieke Rus ontmoet. Om het met de woorden van een andere strip-grootheid te zeggen: Nou moe!
Maar: de klare lijn bevalt me. Ik denk dat ik er niet klaar voor was, voor mijn eerste Kuifje, toendertijd.
Om een lang verhaal kort te maken; Stelselmatig zal ik ook Kuifjes toevoegen aan de collectie, maar enkel tot en met deel 23, de Alfa kunst en dan is het gedaan. Niks voertuigen, beeldjes, speciale verzameledities, briefpapier, condooms, raketten, mp3 spelers, badges, paraplu's, je noemt het maar op. 24 delen, in hardcover (Kuifje bij de sovjets is een nulnummer, vandaar). Schluss. Hebben we dat ook weer gehad.
And now for something completely different.
Deze middag had ik een date. Een blind-date. Met een man. Jup. In het Centraal Station te Brussel. Ik ging daar echter niet om mij tot de herenliefde te bekeren, maar omdat ik een verzamelaar bereid vond me een aantal Biebels aan een schappelijke prijs te verkopen. En hoe heb ik deze man leren kennen? Daar zit het hem net. Online. Op een messageboard voor stripverzamelaars. Dus niet uren snuffelend in bakken, maar gewoon elkaar heen en weer mailen, prijs, uur en plaats afspreken, en hup: kat in het bakkie. Dat heet dan verzamelen 2.0
Ch-Ch-Check it out:
13 comments:
en fabiola leeft nog
Ik werkte ooit met een knul samen die een groot deel van zijn loon direct naar de stripzaak bracht. Hij kocht hele dure albums die hij meteen opborg in een brandvrije kast, in speciaal folie. Zijn verzameling was erg veel geld waard.
Toen ik hem vroeg wat zijn einddoel was zei hij dat hij alles in een keer zou verkopen als hij in ruil daarvoor de eerste Kuifje kon kopen, onbeschadigd. Daar zijn er schijnbaar maar vier van ofzo.
Vond ik altijd erg bijzonder.
Eindelijk, Lebber in Afrika! Kuifje ontdekt, 's about time. Maar je hebt gelijk, doe het op je eigen tempo. Mij spraken de strips al van bij het begin aan. Ik hield juist van de strakke stijl en de vele woorden. Het was dan ook de eerste collectie die ik volledig had. En, ze wordt bijna twee keer per jaar integraal herlezen. En, nog steeds ontdek ik nieuwigheden en ja, raak ik zelfs ontroerd. Om maar te zeggen: ik vind het zeker de moeite en ik hoop dat je er minstens zo veel deugd van mag hebben.
En over een blind date gesproken: die heb ik straks ook! Ik ga langs bij een mysterieuze man om aldaar een 'zeldzame' Zappaplaat te kopen. Jippie!
Wow! ben blij en verrast met de vele reacties.
@ daddy: jup. Ze zal mijn raad opgevolgd hebben.
@Edwin: dat vind ik altijd eerder een beetje creepy. Voor mij draait het nog altijd om het plezier van het lezen, en vaak lezen die mensen zelfs die strips niet. Ook die blinde adoratie voor Herge bevreemdt mij. Alsof er niks beters bestaat.
@ Zimbob: het was allessinds een veelbelovende start! En over welke plaat hebben we het dan?
Mooi geschreven tekstje, Lebber.
Heb alleen Kuifje in Afrika gelezen, maar voor de rest ben ik net als jij "opgegroeid" (als ik daar al van mag spreken) met Nero en Asterix. En stiekem ook met Urbanus. Wat het personage Kuifje zo meesterlijk maakt, in mijn ogen, is dat het een evenbeeld is van zijn geestelijk vader: Hergé. Zo tweedimensionaal Kuifje is, zo complex en ondoorgrondelijk was Hergé. 'Kuifje, dat ben ik', liet hij zich meermaals ontvallen. En natuurlijk heeft het een grote geschiedenis met een doeltreffende stijl. De Klare Lijn wordt nu nog door vele andere striptekenaars gebruikt, die vaak vroeger Hergé nog gekend hebben (Kiekeboe, als voorbeeld). We mogen trots zijn dat Hergé een Belg was, en dat het ook internationaal velen heeft geïnspireerd en zelf heeft aangesproken om het te verfilmen. Ik weet niet wat ik kan verwachten van Spielberg's verfilming, maar waarschijnlijk zou het nog iets heel groots kunnen worden.
En, euh... Ook leuk hoe velen van jullie contacten leggen om zo een verzameling compleet te maken. Hebben sommigen van jullie Spider-Man comics? De oude, bedoel ik dan. Dat zijn dan weer de strips die ik probeer bijeen te brengen.
Heb ze niet, maar je kan altijd eens proberen in de Getekende Reep (zie in de links). Je laten registreren kost niks, en je zou schrikken als je zou zien hoeveel van stripliefhebbend en makend Vlaanderen en Nederland er zit.
Of Merho Hergé gekend heeft, weet ik niet. Hij heeft wel voor Studio Vandersteen gewerkt, hij nam daar de reeks Pats voor zijn rekening als ik me niet vergis.
Het werd me verteld, maar zelf weet ik ook niet of het echt waar is. Dat van Vandersteen is inderdaad juist.
Bedankt voor het advies voor de Getekende Reep, ik ga me er zo spoedig mogelijk bij registreren.
Doen! ;-)
Heb veel oude (en sommige zeldzame!) Spiderman comics... maar die blijven toch lekker van mij, Sjokkel. ;)
Wat de plaat betreft: 200 Motels, Amerikaanse persing mét origineel boekje. Voor géén geld!
Je ziet, ook de Zimbob verzamelt gaarne.
Dat is in near mint toch al gauw € 20 waard, proficiat!
Verzamelaars zijn we allemaal.
Das goed gegoogled, maar de Amerikaanse persing zal wel ietske duurder zijn. Hoe dan ook, tgaat em om het HEBBEN niet om het betalen. hebbehebbehebbehebbehebbehebbe.
da ies just, jom. iél just.
ik zou zelfs meer zeggen: da ies just, jom. iél just.
Post a Comment