Marcel de cel

Soms heb je al eens een dag dat je een goed idee hebt. Gisteren was het zo'n dag. Vind hem zelf een van de betere die ik al gemaakt heb. Eerst ging het "Aristide de mononucleïde" heten, maar Marcel is korter en beter.

Meanwhile, in a small Irish village

Het is weer van dat...

Ik heb weer eens strips gekocht. De oorlog van de Sambers is zo'n stripreeks die moeilijk in enkele woorden te beschrijven is. In duistere kleuren toongezet, enkel sienna en rood gebruikend als accentkleur, terwijl de rest in somber grijze schaduwen gebukt gaat vertelt men hier over een generatieoverspannende obsessie die een gehele famile verscheurt. Een serieuze strip, mijnheer. Hier geen aliens met intergalactische raketten of cowboys die op postkoetsen springen, of condooms die piemels afbijten in groezelige hotelkamertjes, mijnheer. Wel blote madammen, toegegeven, maar heel serieuze blote madammen, ah ja, mijnheer. Sombere blote madammen, mijnheer! De betere strip! Ik moet wel dringend de eerdere delen herlezen, want de plot ben ik onderweg ergens kwijtgespeeld. Dit is dus het tweede deel dat door Jean Bastide en Vincent Mézil getekend werd, nadat Griffo de bemoeienissen van Yslaire beu was. Van die samenwerking kwam helaas geen strip voort. Zoals steeds een bloedmooie cover.

Bone kende ik enkel en alleen van reputatie. Een zeer goede reputatie, dat wel. Aangeprijsd door iedereen die het las (waaronder Matt Groening als ik de achterflap mag geloven). En nu is 'ie ook in het Nederlands te verkrijgen, in een handig formaat, hardcover, met een leuke rug die uiteindelijk een volledige prent zal vormen. Boekenfetisjisme noemen we dat. En onweerstaanbaar. Daarbovenop is het ook nog eens een enorm zwierig getekend grappig relaas, dat me al doet uitkijken naar het volgende deel. Een meesterwerk van Jeff Smith die niet voor niets meer Eisners en Harveys won dan u en ik er kunnen eten.
Van uitgeverij veranderd, en dus ook van formaat; Legende 3: de grote klopjacht, van Swolfs. Hier wordt in de dorpen gebrandschat, geplunderd, geroofd, verkracht en vermoord en in de kastelen geplot, gekondeld, plannen gesmeed en allianties verbroken. En er wordt met de kasteelvrouwe gekeesd. Maar dat hebt u niet van mij. Goed getekend.

Leuk. Niet meer, niet minder, Kids van Troy: 1. Platte humor. De vlag dekt de lading perfect. Pis- en kakgrapjes uit de jeugd van Lanfeust. Mooie aanvulling bij mijn steeds verder uitdeinend Troy universum.

En dan nog een strip. Voor Kathleen. Want hoe fijn getekend hij ook moge zijn, de reeks Djinn spreekt me niet aan. Te veel etherisch geneuzel. Wel genoeg blote madammen. Dat dan weer wel.

Helaas

Geen cartoon dit weekend, wegens het huwelijk van mijn zus, An. Je kan het gelukkige paar feliciteren in de comments. Proficiat An en Kristof!

Hey rugridder!

Strips! Strips zeg ik u!

Het vrouwtje was voor mij naar de stripwinkel gegaan, en wat had het schoon en lief vrouwke mee voor mij? Strips! Jaja, strips. En dewelke hoor ik u daar vragen? Hewel, de volgende. En heeft zij die zelf gekozen? Neen, die had ik besteld. En waart gij dan blij met uw strips? Ja, en zwijgt nu, dat ik u kan vertellen over al dat schoons terwijl buiten de sneeuw valt en binnen het haardvuur knettert.

De Klaagzang van de verloren gewesten, deel 5, of deel 2 in de nieuwe cyclus, het hang ervan af hoe je het bekijkt. Niet in het minst door het succes van 'Murena' kon Delaby dit langverwachte vervolg pas nu opleveren. Schoon getekend, versta geen bal van de plot, daarvoor moet ik opnieuw de voorgaande delen herlezen, maar het drukt de pret niet. Wel een dikke vergissing op de achterflap alwaar Rosinski alsnog vermeld staat als tekenaar van de tweede cyclus, wijl hij enkel de eerste (met succes!) pende.
Hij tekende wel de nieuwste Thorgal. Hoewel, tekenen is een beetje verkeerd gekozen hier, want we zien, onder andere onder invloed van "de wraak van graaf Skarbek" opnieuw gemengde technieken. Gouaches, inktpennen en het nederigste van alle tekenspullen: een eenvoudig kleurpotlood. Enkele opmerkingen echter;
1. Op het einde van het verhaal ging Thorgal dan toch weer op avontuur, is die man niet met welverdiend pensioen?
2. Na het openen van de poort naar de godenwereld komt Jolan ten val. Waarom? Nergens wordt dit verklaard. Heeft hij plots last van de vallende ziekte? Laat ons hopen van niet.
3. Na uitvoerig benadrukt te hebben in het vorige deel dat slechts 1 persoon van de groep van de vorige strip ging toegelaten worden tot het kasteel, wordt hier benadrukt dat dat maar misleiding was, en dat alsnog iedereen mag meedoen. Hoe zit dat, Sente? Dat ruikt naar een Marc Sleen ingreep, zeg dat ik het u gezegd heb. (Marc Sleen ingreep: van pakweg negen naar zeven opdrachten gaan omdat er niet genoeg plaats is in de strip. Charmant, doch amateuristisch)


Long John Silver! Aaaaaaah, het is geleden van toen we nog een piepstemmetje hadden en geen okselhaar dat we nog zo genoten hebben van een piratenstrip. Roodbaard was het toen, Long John Silver is het nu. Aaarrrr! Kielhalen! Rum! Schatten! Arrrrr! Shiver me timbers, matey! Schip ahoy! We waren weer even zeven jaar. Prachtig getekend, fantastische sfeer. Een must-have, deze reeks.

En uiteindelijk weer een stapje dichter bij het sluiten van de kloof tussen de frans- en nederlandstalige edities van deze twee topreeksen: Trollen van Troy en Lanfeust van de sterren. Lanfeust wordt wel moeilijk te volgen de laatste tijd, de overdaad aan personages werkt soms verstikkend en het leestempo ligt zo verschroeiend hoog dat er haast geen plaats en ruimte meer is voor een karakteruitdieping. Bon, het is nog altijd stukken beter dan Kiekeboe.