Beste Dokter

vergeef me dat ik u schrijf in plaats van u te bezoeken, maar omstandigheden houden mij thuis bezig; of beter verhinderen mij om u te bezoeken. Het zit namelijk zo: op uw aanraden om meer fysieke inspanningen te verrichten, heb ik mij een loopband gekocht. U kent dit wel, zo'n rupsband die machinaal in beweging komt, en zodoende kan ik thuis binnenblijven, lopen, en Doritos eten tegelijkertijd.

Laat dit nu net zijn wat ik aan het doen was. Het was regenachtig buiten, en aangezien mijn niet onaanzienlijk lichaam van vierhonderd kilo nogal op de lachspieren van de mensen werkt als ik over straat loop, prefereer ik de beslotenheid van mijn eigen woning om te trainen. Na mijn derde zak Dorito's en mijn vierde zakje frietvet, besloot ik de machine eens te testen. Gewapend met twee stukken chocolade zette ik mij in beweging. Nodeloos om te zeggen dat mijn vingers, kin en gezicht de heerlijke glans en korrel hadden van een gezonde mens ( ok, ja ze waren wat vettig, plakkerig en groezelig). Waarschijnlijk heeft dit bijgedragen tot mijn huidige toestand. Met mijn dikke worstevingertje duwde ik op het knopje met het logootje van een schildpad erop, en BOEM; een explosie. Was het het vet dat de zekering deed doorbranden, heb ik te hard geduwd? Wie zal het zeggen?

De machine begon onmiddellijk aan een rotvaart gas te geven, en mijn veters geraakten gestrikt in de katrollen en wieltjes van dit toch wel moordzuchtige tuig. Ik kwam onzacht in aanraking met de grond, waardoor het plafond van mijn onderbuurman openscheurde, en ik pardoes in zijn collectie lijmpotjes terechtkwam (de man bouwt modelvliegtuigjes) als de spreekwoordelijke drol in het zwembad van de springplank van vier meter hoog.

De vloer van mijn onderbuurman, die tevens dienst doet als plafond van diens onderbuurman, wat een toeval, begaf het. Luid vloekend stortte mijn lichaam weder neer, ditmaal in een glazen pronkkast vol swarofskikristallen figuurtjes. Om maar niet te zeggen dat ik een beetje pijn had.

Ik geloof dat ik toen het bewustzijn verloren heb. Ik werd wakker in de nok van de Boccaccio. Ik werd vernederd, misbruikt en bespot als glitterbal. Nog steeds kan ik mij niet buiten begeven, aangezien iedereen in een omtrek van drie kilometer eigenlijk een lasbril zou moeten dragen, om niet verblind te worden.

Ik stel u geheel verantwoordelijk, en u zal spoedig van mijn advocaten horen.

Gegroet,

een vertwijfelde Steenbok