Strips! Strips zeg ik u!

Het vrouwtje was voor mij naar de stripwinkel gegaan, en wat had het schoon en lief vrouwke mee voor mij? Strips! Jaja, strips. En dewelke hoor ik u daar vragen? Hewel, de volgende. En heeft zij die zelf gekozen? Neen, die had ik besteld. En waart gij dan blij met uw strips? Ja, en zwijgt nu, dat ik u kan vertellen over al dat schoons terwijl buiten de sneeuw valt en binnen het haardvuur knettert.

De Klaagzang van de verloren gewesten, deel 5, of deel 2 in de nieuwe cyclus, het hang ervan af hoe je het bekijkt. Niet in het minst door het succes van 'Murena' kon Delaby dit langverwachte vervolg pas nu opleveren. Schoon getekend, versta geen bal van de plot, daarvoor moet ik opnieuw de voorgaande delen herlezen, maar het drukt de pret niet. Wel een dikke vergissing op de achterflap alwaar Rosinski alsnog vermeld staat als tekenaar van de tweede cyclus, wijl hij enkel de eerste (met succes!) pende.
Hij tekende wel de nieuwste Thorgal. Hoewel, tekenen is een beetje verkeerd gekozen hier, want we zien, onder andere onder invloed van "de wraak van graaf Skarbek" opnieuw gemengde technieken. Gouaches, inktpennen en het nederigste van alle tekenspullen: een eenvoudig kleurpotlood. Enkele opmerkingen echter;
1. Op het einde van het verhaal ging Thorgal dan toch weer op avontuur, is die man niet met welverdiend pensioen?
2. Na het openen van de poort naar de godenwereld komt Jolan ten val. Waarom? Nergens wordt dit verklaard. Heeft hij plots last van de vallende ziekte? Laat ons hopen van niet.
3. Na uitvoerig benadrukt te hebben in het vorige deel dat slechts 1 persoon van de groep van de vorige strip ging toegelaten worden tot het kasteel, wordt hier benadrukt dat dat maar misleiding was, en dat alsnog iedereen mag meedoen. Hoe zit dat, Sente? Dat ruikt naar een Marc Sleen ingreep, zeg dat ik het u gezegd heb. (Marc Sleen ingreep: van pakweg negen naar zeven opdrachten gaan omdat er niet genoeg plaats is in de strip. Charmant, doch amateuristisch)


Long John Silver! Aaaaaaah, het is geleden van toen we nog een piepstemmetje hadden en geen okselhaar dat we nog zo genoten hebben van een piratenstrip. Roodbaard was het toen, Long John Silver is het nu. Aaarrrr! Kielhalen! Rum! Schatten! Arrrrr! Shiver me timbers, matey! Schip ahoy! We waren weer even zeven jaar. Prachtig getekend, fantastische sfeer. Een must-have, deze reeks.

En uiteindelijk weer een stapje dichter bij het sluiten van de kloof tussen de frans- en nederlandstalige edities van deze twee topreeksen: Trollen van Troy en Lanfeust van de sterren. Lanfeust wordt wel moeilijk te volgen de laatste tijd, de overdaad aan personages werkt soms verstikkend en het leestempo ligt zo verschroeiend hoog dat er haast geen plaats en ruimte meer is voor een karakteruitdieping. Bon, het is nog altijd stukken beter dan Kiekeboe.