Het is weer van dat...

Ik heb weer eens strips gekocht. De oorlog van de Sambers is zo'n stripreeks die moeilijk in enkele woorden te beschrijven is. In duistere kleuren toongezet, enkel sienna en rood gebruikend als accentkleur, terwijl de rest in somber grijze schaduwen gebukt gaat vertelt men hier over een generatieoverspannende obsessie die een gehele famile verscheurt. Een serieuze strip, mijnheer. Hier geen aliens met intergalactische raketten of cowboys die op postkoetsen springen, of condooms die piemels afbijten in groezelige hotelkamertjes, mijnheer. Wel blote madammen, toegegeven, maar heel serieuze blote madammen, ah ja, mijnheer. Sombere blote madammen, mijnheer! De betere strip! Ik moet wel dringend de eerdere delen herlezen, want de plot ben ik onderweg ergens kwijtgespeeld. Dit is dus het tweede deel dat door Jean Bastide en Vincent Mézil getekend werd, nadat Griffo de bemoeienissen van Yslaire beu was. Van die samenwerking kwam helaas geen strip voort. Zoals steeds een bloedmooie cover.

Bone kende ik enkel en alleen van reputatie. Een zeer goede reputatie, dat wel. Aangeprijsd door iedereen die het las (waaronder Matt Groening als ik de achterflap mag geloven). En nu is 'ie ook in het Nederlands te verkrijgen, in een handig formaat, hardcover, met een leuke rug die uiteindelijk een volledige prent zal vormen. Boekenfetisjisme noemen we dat. En onweerstaanbaar. Daarbovenop is het ook nog eens een enorm zwierig getekend grappig relaas, dat me al doet uitkijken naar het volgende deel. Een meesterwerk van Jeff Smith die niet voor niets meer Eisners en Harveys won dan u en ik er kunnen eten.
Van uitgeverij veranderd, en dus ook van formaat; Legende 3: de grote klopjacht, van Swolfs. Hier wordt in de dorpen gebrandschat, geplunderd, geroofd, verkracht en vermoord en in de kastelen geplot, gekondeld, plannen gesmeed en allianties verbroken. En er wordt met de kasteelvrouwe gekeesd. Maar dat hebt u niet van mij. Goed getekend.

Leuk. Niet meer, niet minder, Kids van Troy: 1. Platte humor. De vlag dekt de lading perfect. Pis- en kakgrapjes uit de jeugd van Lanfeust. Mooie aanvulling bij mijn steeds verder uitdeinend Troy universum.

En dan nog een strip. Voor Kathleen. Want hoe fijn getekend hij ook moge zijn, de reeks Djinn spreekt me niet aan. Te veel etherisch geneuzel. Wel genoeg blote madammen. Dat dan weer wel.