Je hebt erom vragen,...

en je hebt erom smeken! Getuigen van Jehova zijn al belachelijk genoeg, hun boekskes nog erger, maar aan de deur gaan bellen om het bij ne cartoonist zijn vrouw in haar pollen te duwen, iets te mompelen en haastig verder te waggelen, dat is erom smeken!

Hier dus het foldertje, nadat het vakkundig door mij door de Photoshopmangel gehaald is. Alleen de huidskleur bewerken ging niet zo goed.

Bon, om iedereen op zijn gemak te stellen; ik vind iedere geloofsovertuigiing belachelijk. Don't think you're special.

De oorsprong van deze blog, deel 2

Opnieuw een oud mailtje. Vind het zelf steeds leuk om ze opnieuw te lezen:

Deze mail werd voor het eerst verstuurd in de zestiende eeuw door een Fransiskaner monnik met een glazen oog. Verbreek de ketting niet. Jean Pol van Pijperzele uit Roeselare heeft deze mail zes keer doorgestuurd en zijn haar is terug beginnen groeien, zijn vrouw heeft opnieuw zin in sex, en zijn huis is afbetaald geraakt met wortelschijven. Gerda De Zetter uit Holsbeek eeft deze mail twaalf keer doorgestuurd, en haar schoonmoeder is onmiddellijk steendood gevallen, ze krijgt constant spontane orgasmes wanneer iemand het woord "en" zegt, en Cote d'Or heeft haar een chocolade olifant op ware grote cadeau gedaan. Philip Van Saksencoburg uit Brussel heeft deze e=mail naar tweehonderd mensen doorgestuurd en kan sindsdien zelfstandig zijn veters knopen, zijn gat afkuisen, en weet waar de kindjes vandaan komen. Pierre Rocheleir uit Fluimen heeft deze mail niet doorgestuurd en heeft nu een lelijke obsessie voor Helmut Lotti, een freaky gelijkenis met Kapitein Iglo en kan niet klaarkomen zonder te salueren en luidkeels "Joepie" te roepen. Bernadette Seks uit Lourdes heeft niet alleen deze mail niet doorgestuurd, zij heeft haar vriendin Paula Schaamstreek uit Kakelvelde die de mail naar haar heeft doorgestuurd uitgelachen. Bernadette heeft nu een lelijke huidziekte waartegen alleen urine van kamelen iets tegen vermag, een verslaving aan treinstakingen en een ziekelijke neiging om tegen elke turk of marrokaan "MAKAK" te roepen. Paula baat nu een goeddraaiende seksboetiek annex schoolmateriaalwinkel uit, en kan op heel wat bereidwillige jongens uit haar cliëntéle rekenen. Jimmy Scheeffietser uit Scheveningen heeft deze e=mail ook belachelijk gemaakt en zit nu vast in Sint=Gillis en is geobsedeerd door de zeep op te rapen in de douches, en is trotse eigenaar van de grootste aambeien van West=Europa. Indien u deze mail niet onmiddellijk naar zoveel mogelijk mensen doorstuurt, dan gaat uw been afvallen, uw computer gaat een relatie beginnen met uw koffiezet achter uw rug, uw partner gaat elke dag soaps eisen op tv en uw schoonmoeder komt bij u wonen. Stuurt u deze e=mail direct door, dan geen alle zieke kindjes beter worden, krijgen alle pedofielen hoofdpijn in bed, wordt bier gratis, pubers puistloos en uw belastingen invullen niet alleen gemakkellijk, maar ook plezant en bovenal voordelig.

Afgewezen Lonely Planet illustratie

Op reis steeds opletten met wat je te pakken kan krijgen; maar mijn stelregel is, als zij het zelf eten en drinken, kan ik er niet dood aan gaan, zeker niet als het zelfgestookt is. Je bent niet voor niets op reis. Gotta have something to tell when you're old!

Call me Snake

Lebbercherrie's favoriete acteurs mogen dan wel De Niro en Pacino heten, Lebbercherrie heeft een boon voor Kurt Russell. Je kan zeggen dat hij mijn favoriete all-time actie held is. Voor mij schittert zijn ster in het pantheon van onvergetelijke film-hard-asses tussen Scarface en Mr Blonde (Vic Vega). Snake Plissken. Proef de naam. Fantastich toch?

Veel mensen die EFNY (Escape From New York), de geboorte van Snake, goed vonden, vinden EFLA (Escape from LA, iets dat tussen een sequel en een remake zit) een absolute flop. Ik niet. Na behoorlijk teleurstellende films als Big Trouble in Little China, en de Lethal Weapon copie Tango And Cash (die misschien toch nét dat tikkeltje onderschat is als leuke zaterdagavondfilm) is het voor mij een tweede hoogtepunt in 's mans carrière. Het scenario is opnieuw compleet van de pot gerukt, Snake is nog gemener (lekkerrr) en de explosies groter en luider. Dit is geen fijngevoelige film, dit is een comics-book gewijze orgie van geweld en one-liners. En het is nét die camp die me zo aantrekt aan de films.

Voor 1996 (EFLA) heeft Russell enkel nog Tombstone als vermeldenswaardige film gedraaid, en ik dacht dat ik het nooit ging zeggen, maar de Russell wordt compleet in de schaduw gezet door een voor 1 keer in zijn luizige carrière zeer puik spelende Val Kilmer (zijn cameo in True Romance buiten beschouwing gelaten).

Soldier was een laatste poging om opnieuw de actieheld uit te hangen maar het resultaat is...pijnlijk. En dan druk ik me nog zacht uit.

Ik zat dus een beetje op mijn honger, qua Kurt Russell in een goeie rol in een goeie film te zien, het liefst dan nog met een hoog camp-gehalte, en als het even kan als "bad guy". "Het wordt tijd dat onze Russell nog eens een goeie rol te pakken krijgt" mompelde ik af en toe in mezelf. Sindsdien wil er niemand meer naast mij zitten op de trein, doch soit.

Ondertussen hadden Tarantino en in veel mindere mate Rodriguez zich aangediend als providers van mijn favoriete tongue-in-cheeck-geweld-films (alles van Tarantino, zelfs de louter door hem geschreven films en El Mariachi, Desperado en Sin City zijn bij mijn favorieten).

Toen echter bekend raakte dat Grindhouse, de nieuwste productie van voornoemde twee regisseurs zich louter op camp en exploitation zal richten, werd ik al lichtjes extatisch. En wie speelt de rol van "a psycho named Stuntman Mike, who stalks and kills beautiful women with his car"? Inderdaad. Goeie ouwe Kurt Russell.

Eindelijk....

Ganzepas

Ongelooflijk plezant om te tekenen, en om fascisten te kakken te zetten. En ja ik weet dat dat geen goed Duits is, en dat het juiste woord voor kalkoen Troethan (spelling daargelaten) is, maar geef nu eens toe, kent u veel mensen die hier op deze blog komen (buiten Sven en Pascale) die goed Duits spreken? Ik dacht het niet he.

Bon, volgende week: de concentratiekampen! Neen gasten, zo ver ga ik niet, ik ben Vuillemin niet. (check it uit)

Het is zondag, ik ga seffes bij mijn zus eten, maar voor de rest van de week sta ik open voor vragen en suggesties.

De oorsprong van dit blogje

Ooit, in een ver en grijs verleden stuurde ik mailtjes over vanalles en niks naar alles en iedereen. Bon, naar een select groepje intellectuelen. Alle, naar mijn maten van op 't café.

Een van mijn allerbeste kan ik u nu niet onthouden: Moemboeloemboe strikes back.

Moemboeloemboe is ontstaan aan de keukentafel, toen ik wiskunde-vraagstukjes zat te schrijven voor mijn oudste zoon. De Pieter's, Nele's en Jannekes beu, gebruikte ik de wat meer exotische voornamen zoals Kenny, Kimberly, Achmed en Moemboeloemboe.

Nadien dook Moemboe (voor de vrienden) steeds weer op in mijn correspondentie met Zimbob (hey Zimbob!), die ook eens dringend moet heropgestart worden, doch dit terzijde. Zimbob was zo zot van dat ventje dat ik dit verhaal geschreven heb, voor hem, en voor al de anderen die ik toen gemaild heb.

De meesten die mijn blog frequenteren zijn oudgedienden van die mailinglist, maar alle 'nieuwelingen' wil ik dit verhaaltje toch niet onthouden. Komt'ie:

> Het waren al zestien mooie jaren dat Moemboeloemboe in het vredige> Wuustakker woonde. Moemboeloemboe was geadopteerd door zijn ouders. Nogal> wiedes zegt u, maar in Oostwezel woont er een indiërtje, genaamdPhrahatatma> Sawalakhardar Mutallahkar, die geadopteerd is door zijn achterneef.>> Moemboeloemboepa en Moemboeloemboema, zoals onze Moemboeloemboe hen noemde> waren mensen van ouderdom. Gerda, want zo heete Moemboeloemboema in het> echt, kon geen kinderen krijgen. Toch niet van haar man, Jean. Jeanverweet> haar dat wel eens in zijn jonge jaren: "Godverdomme, strontwijf, waaromkan> jij geen kinderen krijgen?". Gerda droeg deemoedig haar lot, tot zij eensde> veertig voorbij haar biologische klok hoorde tikken. Achteraf bleek diteen> voorbijwandelend stoephoertje met stilettohakken en een voortreffelijk> gevoel voor ritme te zijn, maar het kwaad was geschied. Gerda moest en zou> een kindje hebben. Contacten en vloeren van natuursteen werden gelegd met> allerhande adoptiebureaus, maar er kwam maar geen schot in de zaak. Tot op> een dag een zeker MacPudding door de deur wandelde. Jean, een echte> stripliefhebber, sloeg de man recht op zijn bakkes. In zijn leven geen> stripcliché's. Wat Gerda uitvrat, dat was haar probleem, maar niemand> verpest Jean zijn dag met een Jef Nijs verwijzing zonder op zijn bakkes te> krijgen.>> Jean werd dus thuis geïnstalleerd in de zetel met een stapel> underground-comics, een bak trappist en een hele hoop Pamela Anderson> video's terwijl Gerda met MacPudding, een louche adoptieritselaar met een> gebroken neus, naar Oost-Oeganda trok om aldaar gewoon een kindje van op> straat mee te plukken. En als er geen straat was, dan zou Gerda erdesnoods> eerst een aanleggen; zo groot was haar kinderwens dat zij in haarhandbagage> een grote zak cement, een betonmolen en een aardig geel bouwvakkershelmpje> meezeulde.>> Gelukkig bleek er in Oost-Oeganda toch al enige straten te liggen zodat> Gerda en MacPudding alleen dienden te wachten tot er een aardig negertje> passeerde. Nu, ik weet niet of u al eens bent gaan shoppen voor pakweg een> jeansbroek met een vrouw, maar laat ons zeggen dat een vrouw van wie de> clitoris met een roestig scheermes is weggesneden en nadien is toegenaaid> met raffiadraad sneller zal klaarkomen dan dat een vrouw een geschiktebroek> heeft gevonden. Nu gaat het hier echter niet over een broek, maar om een> kindje!>> De eerste was een jongen, de tweede was een meisje, de derde kon nietkomen> want de vierde was niet thuis, de vijfde was te mager, de zesde was tedik,> en de zevenste had de poten van de achtste ingeslikt. Enfin, er scheelde> altijd wel iets. Op den duur begonnen de Oost-Oegandese wegen toe te> slibben, monsterfiles doken overal op. Er was natuurlijk geen doorkomenaan;> er waren maar twee wegen, en op het kruispunt van die twee wegen stond> Gerda, elk kindje te passen. Euh, te keuren. MacPudding, een man vanweinig> woorden en een heel dikke en lelijke neus, liet echter de moed niet varen,> en contacteerde alle warlords in de buurt. Dit was gemakkellijker dan u> denkt; denkt u dat ze geen koopjeskrant hebben in Oost-Oeganda? Racist! Of> ze geen baby'tje op overschot hadden?>> Tuurlijk. Direct. Onmiddellijk. Nu. Sebiet. Seffes. Mañana. Gans Toll. Zo> reageerden de warlords, en stuurden al hun overschotjes van klein mannenop.> Die waren die ook liever kwijt dan rijk, en zo waren ze ook verlost vandat> eeuwige fileprobleem. Die Gerda stond dan ook precies in het midden tussen> hoerekast en whiskeybar, en aangezien die mannen ook graag eens The doors> opleggen en van hot naar her rennen, stond dat stom mens ferm in de weg.>> Om een lang verhaal kort te maken, scheurde Umberto Eco de eerste> tweehonderd pagina's uit de "Naam van de roos". Ik bedoel: "Om een lang> verhaal kort te maken: Gerda koos een jongetje, een schoon bazeke." Numoest> dat kadeeke nog ne naam krijgen. Dus vroeg Gerda hem: "En hoe heet gij?">> "Moemboeloemboe">> "Zo ne schone naam, allez Moemboeloemboe, we gaan naar huis, de papa gaan> bezoeken.">> Macpudding nam de prop uit de kleine zijn mond, die onmiddellijk begin te> krijsen: Francois, mijn naam is Francois" (in het Oost-Oegandees) Maarzoals> ik al schreef: het kwaad was geschied.>> Zestien jaar later was onze Moemboeloemboe een graag gezien gast in het> kleine en slaperige dorpje van Wuustakker. Met zijn rode brommertje enzijn> gele jekker reed hij van school naar huis, en van huis naar school. Somsook> van huis naar kroeg, om vandaar terug langs links en rechts schommelend,> verlichtingspalen proberend te vermijden naar huis terug te rijden. Vaak> stonden kleine kindjes te lachen en te schreeuwen als hij voorbijreed:> "Kijk, kijk, de Belgische vlag!", maar dat trok Moemboeloemboe zich niet> aan. Zo deed hij ook iets aan de educatie van deze jonge snaken.>> Nu wou het lot, buiten een spaghetti Bolognese en een Sprite, dat er in de> zomer van 1997 een fuif werd ingericht door de plaatselijke fascisten vande> Meisjesgidsen. Dit waren lieve deernes met trillende borsten in alle> formaten, ranke lendenen en pronte kontjes, en zo kuis als een beduimelden> plakkerig boekje op de vloer van de peepshow. Nu was Moemboeloemboe vanplan> om zeker aanwezig te zijn op deze fuif, want daar onder zijn buik en boven> zijn knieën begon er reeds van alles te jeuken. Zijn dermatoloog had hemwel> een zalfje voorgeschreven voor die infectie, maar Moemboeloemboe wist dat> dit een ander soort jeuk was.>> Moemboeloemboe was niet begiftigd met een grote fluit, maar had wel een> stevige en kloeke saxofoon, maar buiten zelfstudie was zijn ervaring in de> muziek nog niet gegaan. Wat had hij gaarne eens een duet gespeeld metLisa's> viool, Thea's triangel of desnoods met Suzy's bombardon. Het vooruitzicht> van al deze jonge meiden, die gezamelijk een geheel symfonisch orkest aan> muziekinstrumenten in hun slipjes meezeulde, duizelde Moemboeloemboe.>> Het was dan ook met trillende keel, klamme knieën en droge handen dat hij> zichzelf aanbood aan de kassa van de fuif in het parochiezaaltje "DeHeiland> komt, en hij brengt pita mee". Moemboeloemboe werd na betaling van> toegangsgeld een stempeltje op de oogbal geduwd (kwestie van toch ergenseen> bleke ondergrond te vinden) en losgelaten in de zaal.>> Wat daar gebeurde lieve kindertjes, is zo'n verhaal, man man man,> gohohohooo, dat ik er een beetje stillekes van word. Ik weet zelfs niet of> ik het jullie wel zou vertellen.>> Alles dan, omdat jullie het zo lief vragen. Onze held had aldra enkele> mokkeltjes rond hem verzameld, want tegen zijn zwierig ritme en sensueel> gekontdraai konden de andere jongens niet op. Ze streelden hem,fluisterden> hem lieve woordjes toe, en de stoutmoedigsten onder hen knabbelden op zijn> oorlellen, tot de meisjes die kereltjes wegjoegen. Hij was van hen, en de> jeannetten van Wuustakker moesten met hun smerige flikkervingers van deze> zwarte parel afblijven. Niet dat zij iets tegen homo's hadden, maar wel> tegen flikkers. En ridders uit den bruine dreef, vorecrossers,> choco-prinsen, lullesmullers en tapetten.>> Een duistere en ongure gestalte maakte zich vrij uit de dansendemensenzee.> (Lees dit nog maar eens, wat een literaire zin, man, man, man, zo goed, ge> zou denken dat hier een genie aan het schrijven is, meer nog...he, watdoet> u met dat geweer?... PANG!) Deze gestalte behoorde toe aan Freddy De> Klasjer, een vechtersbaas en vrouwenzot eerste klas. Hij had ooit nog aan> boksen gedaan, maar nadat hij zijn tegenstander had herleid tot een vlekje> fruitpap, nam hij het op tegen de referee, de trainers en het voltallige> publiek. Toen er niemand overschoot, sloeg hij zichzelf maar knock-out.> Freddy hield niet van negers. Zeker niet van negers met succes bij de> wijven. En al zeker niet van negers met succes bij de wijven die er danook> nog van genieten. Dus stoof hij af op Moemboeloemboe.>> Nu was Moemboeloemboe van geen kleintje vervaard, maar Freddy De Klasjerwas> geen kleintje. Hij woog 120 kilo, geen grammetje vet, was 1meter 95 en> driekwart van een milimeter groot en had armen als boomstammen. Dat hij> ballerinasloefen droeg en dat dat redelijk belachelijk was, was een feit,> maar niemand die dat in zijn gezicht durfde te zeggen. Enfin, we dwalenaf,> zei de Sjerpa-gids toen ze aan het Atomium voorbijsleften.>> Freddy duwde zijn tronie in Moemboeloemboe's gezicht en gromde "He moemea> poiten va mi mokke afbluven!" Inderdaad, Freddy sprak een beetje zoalsPiet> Huysentruit die op een veel te hete wafel knabbelt.>> Moemboeloemboe's antwoord was echter niet mis: "Moekonde ba pili ma swalli> hi ja ka loendoeboerahoe!" Wat iets zeer beledigends was over Freddy's> moeder, een fles tippex, een hond en een gebroken fles. Ik laat uw> verbeelding de vrije loop.>> Freddy verstond geen Oost-Oegandees, maar begreep wel dat zijn eer hier op> het spel stond. Een goei koek op Moemboeloemboe's bakkes was het gevolg.>> Nadat Moemboeloemboe terug recht krabbelde, het plamuur van zijn schouders> veegde, een paar stoelen en tafels uit zijn kraag plukte, en terug door de> gang, langs de bar, voorbij zestien verbijsterde omstaanders, langs de> vestiare en over de dansvloer terug kwam had hij een verrassing in petto> voor Freddy. Hij ritste zijn broek open, haalde er zijn fors orgaan uit,> keek even in het bloesje van Loesje, werd keihard en sloeg freddy's kop in> met zijn eikel. Vandaar de titel: Moemboeloemboe strikes back, en vandaarde> mythische adoratie van alle jonge deernes voor onzer aller Moemboeloemboe,> een echte held.>>> Hierbij groet ik u, oh alleraandachtigsten onder de brave lezerkens enwens> ik u een prettige verderzetting van de dag toe.>> Uw nederige dienaar,>> Wimmeken de fantastische

Feestjes

Het gebeurt niet dikwijls, maar soms word ik dus eens uitgenodigd op een feestje. Dan regelen Kathleen en ik een babysit, bepalen we wie Bob is, wassen, scheren, parfumeren en kleden we ons en begeven we ons ter plekke. Maar hoe voorbereid we soms denken te zijn, de menselijke soort plaatst u steeds voor verrassingen. Zoals deze uitspraak, die ik, (in Gents accent) "'kzweertumaat," live kon optekenen uit iemands' mond. Zijn identiteit zullen we tussen ons houden, en het volstaat om te zeggen dat IK het niet was.

Enfin, in zijn naam en uit plaatsvervangende schaamte bied ik mijn verontschuldigingen aan bij de juffrouw.

Maar volgende keer dat we pinten gaan pakken kan u er donder op zeggen dat we weer vettig gaan doen. :-)

Liefde op het eerste gezicht

Toen ik 2 jaar geleden het auto- en motorsalon bezocht was mijn droom om ooit een moto te bezitten al redelijk dood. Mijn eerste grote liefde, de Triumph Speed Triple is veel te krachtig als starter, en let's face it; een kleinejongensdroom. Snelheid en brute kracht te over, maar geen finesse.









Aangezien ik in de hoogte nogal beperkt ben bleven alleen maar retesnelle Aprillia's en Ducati's over. Snel, gevaarlijk, wel mooi, maar not my cup of tea. De ietwat tammere modellen waren dan ook allemaal ongemakkelijk hoog en choppers zijn niet mijn ding. Uit jeugdsentiment liep ik nog eens langs de Triumph stand; misschien om nog eens even de Speed Triple gedag te zeggen, en daar stond hij. Of beter ZIJ. De Thruxton.



Op slag verliefd. Die look, gebaseerd op de jaren zestig café-racers, om te sterven. Dat geblokt meetje op de tank, dat gitzwart, dat Triumph-logo! Mijn hart bonsde in mijn keel. De ultieme test; de befaamde: Kan-Wim-met-zijn-kabouterbeentjes-aan-de-grond-test drong zich op.





Ik zat! EN... MIJN ... VOETEN ... STONDEN ... PLAT ... OP ... DE ... GROND! Er jubelde vanalles binnenin mij, het stuur voelde als een pefect verlengde van mijn armen, en ze fluisterde: "Eén ritje, komaan, één ritje, nu, snel!" Ik werd zelfs een beetje hard in mijn broek.





Ik moest mijn geliefde bekennen, ik kon haar niet berijden, noch het geld, noch het rijbewijs is in mijn bezit. Tien minuten lang, zat daar geen volwassen vent op een moto op het autosalon, neen, daar zat een achtjarig joch op een moordmachine te dromen over cruisen langs kusten en touren over highways.





Ze beloofde dat ze op me zal wachten.






Ooit, ooit is ze van mij.

Zelfs al zal ze dan oud en versleten zijn, en waarschijnlijk zal ik niet haar eerste minnaar meer zijn, ze zal eindelijk de mijne zijn.

De Voze Ridder

Mijn goede vriend en collega Sven gaf mij vandaag een Rode Ridder verhaal getiteld "Met Masker en Zwaard". Een mooie reproductie van het origineel uit 1971 op superslecht papier, met taalfouten en al. De Rode Ridder staat sinds kindsbeen af al voor avonden vol leesgenot, maar later zag ik er de totale waanzin en B-film kwaliteiten van in, niet in het minst door de parodie Ridder Bauknecht, door ons aller Jeroom

Het was alras een geschater en gejoel op de werkvloer, want we probeerden allen andere dialogen te verzinnen bij sommige prentjes, en soms was er niet veel verandering nodig. Enfin, ik ging vlijtig aan de slag met Photoshop en produceeerde het volgende plaatje. Ik heb er mij allessinds kostelijk mee geamuseerd. 'k moet er nog steeds om giechelen!

Song and dance

In mijn manische buien, die nu wel wat minder voorkomen dan vroeger, doch niet minder hevig, durf ik al eens uitbarsten in extatisch buldergezang. Eén van de allerbeste nummers voor dit is "Valencia", vandaar de toon. Niet ingekleurd, want oorspronkelijk zelfs niet bedoeld als afgewerkt net exemplaar, maar ben dan blijven doorwerken, en heb er nog ietwat deftigs van kunnen maken. Volgende week terug in Photoshop, de zwart-wit versie is klaar.

Ook wil ik Margot, Liesbeth en Steven feliciteren vanwege iedereen die ik ken wegens hun bijdrage aan de babyboom van de eerste tien jaren van het nieuwe millennium. Het lijkt er sterk op dat al mijn kennissen en vrienden tegenwoordig raak schieten! Doe zo voort! We hebben een nieuwe generatie werknemers nodig om voor ons pensioen te zorgen. Ik wens hierbij Liesbeth ook extra sterkte, want zij zal het huis binnen afzienbare tijd moeten delen met twee Eeckhoutjes, terwijl eentje al zoveel werk is.